Ben een beetje melancholisch vandaag, dus wellicht dat ik de dingen wat zwarter inzie dan op een normale dag ;-) Maar goed, de gedachte “o, o Mali” doorkruist de laatste dagen meerdere keren mijn hersenpan. Dit ook, omdat we met Nederlanders deelden hoe moeilijk het soms is om uit te leggen (aan iemand in bijvoorbeeld NL) hoe het (dagelijkse) leven in Mali nu écht reilt en zeilt.
Vandaag bijvoorbeeld kwam Aya, onze vriendin & hulp in de huishouding, vol verontwaardiging naar het werk. Ze had een veel te hoge energierekening ontvangen dit keer. Ze was er dan ook van overtuigd dat mensen energie bij haar aftapten. Geen ongewoon verschijnsel overigens, hier in Mali. Anco en ik zien ook wel eens iemand een geul graven, waarbij we denken waar is die voor nodig. Ondergrondse kanalen worden dan gegraven om vervolgens uit te komen bij een elektriciteitskast....Energie blijft tenslotte een luxe goed voor het gros van de Malinezen. De prijs van energie in Mali ligt even hoog als in NL.
Probleem voor Aya blijft echter wel, dat als zij de rekening niet betaald, de maatschappij bij haar de energie komt afsluiten. Nu heeft ze alleen wat tl-verlichting, een radio en een ventilator in huis. Maar toch, het is verdraaid warm zonder ventilator in de hete tijd. Temperaturen lopen op tot >40 granden Celcius!!
Dan hadden we het bijvoorbeeld van het weekend ook over het probleem “eigendomsrechten”. Het grondbezit in Mali is niet in kaart gebracht, waardoor stukken grond soms drie keer worden verkocht. Ter spekking van de zak van degene die het eigendomspapier overhandigd. En dat gaat het echt niet om kleine bedragen. Geef ons maar het Nederlandse systeem, een echt kadaster. En dan, hoorden we, doen zich ook in NL nog regelmatig problemen / meningsverschillen voor.
Over zulke en vele andere problemen kun je je hoofd flink breken. En dan hebben we het nog niet eens over het verkeer ;-) Daarvan hadden we bedacht dat we een keer een rit moesten filmen met 4 camera's aan alle kanten van de auto. Om een beetje een beeld te geven hoe het er in het verkeer aan toegaat. Maar, voegde een vriendin toe, dan moet je ook de geuren toevoegen, want anders is het plaatje niet af. Sja, hoe krijgen we dat voor elkaar??
Het lastige is wel, ook voor ons, dat zulke hoofdbrekens harder aankomen in de van start gegane hete tijd. Je bent toch wat eerder “chaud” zeg maar en de andere partij ook. Vanochtend kregen we bijvoorbeeld te horen dat de volgende groep studenten in de jonge jongensgevangenis “volwassenen” moeten zijn, aldus de directeur. Hij en zijn consorten willen nu geformeerd worden in plaats van een nieuwe groep jongens waarvoor het project is bedoeld.
Dat lag zwaar op mijn hart en ik (Ewien dus) dacht in eerste instantie: we gaan nu naar de gevangenis en we gaan hen vertellen dat zij (de leiders dus) grote boeven zijn. Zij hebben tenslotte geld om hun opleiding ergens anders te volgen, dat hoeft niet ten koste te gaan van de jongens in de gevangenis. Maar goed, op zo'n moment is het beter even rust te nemen, dingen te overdenken en er biddend mee aan de slag te gaan.
Het is tenslotte ook geen oplossing als ze het hele project dichtgooien, omdat wij hen tegenwerken. Dat zou helemaal weer ten koste gaan van de jonge jongens. Maar ja, lastig blijft het wel, want je wilt ook niet alleen maar netjes gaan zitten en pootjes geven. We hebben in ieder geval met de computerdocent afgesproken van de week bij de directeur langs te gaan, om een en ander door te praten.
Daarbij is het altijd goed om te weten dat het niet in onze handen ligt. Ik bid dan ook altijd maar dat God hun hart wil verzachten (die van mij voorop gesteld!!), zodat er open en eerlijk kan worden gesproken over bepaalde zaken. We zullen zien hoe de dingen vorm krijgen deze week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten