De titel slaat niet alleen op ons, wonend en werkend ver weg van Holland. Maar ook op bijvoorbeeld de vrouwen, prostituees, die ik samen met collega Carina vanavond heb bezocht, om hen te bemoedigen. Of de reis die we woensdag gaan maken, richting Timboektoe (Ja, Timboektoe ligt echt in Mali!!). Allemaal verschillende reizen overigens, niet te vergelijken, met een heel verschillend doel.
Om met de eerste te beginnen, die van de Nigeriaanse vrouwen, werkend in een bar. Stuk voor stuk hebben ze hun verhaal, waarom ze in Mali terecht zijn gekomen. Vaak misleid, bedrogen, op zoek naar een uitweg uit de armoede, wat meer geluk. De werkelijkheid is hard, van hun dromen is weinig tot niets overgebleven. Hun familie in Nigeria weet niet wat ze doen, anders dan dat ze “in de business” werken.
Een weg terug is ook niet makkelijk, zonder voldoende geld en een goed alternatief. De familie, soms kinderen, zijn afhankelijk van het toch goede inkomen dat in de prositutie wordt verdiend. Bemoedigd werd ik wel door het werk te zien dat mijn collega Carina doet. De ruimhartigheid waarmee de vrouwen ook 'een ander' (mij in dit geval) bij haar toelaten. Maar ook de troosteloosheid van de situatie waarin ze verkeren, het vaak niet de rug willen of kunnen toekeren van de goedbetaalde 'baan'.
Allen hebben ze één wens, terugkeren naar hun moederland, Nigeria. Een wens, waarin we ons maar al te goed kunnen verplaatsen, zo vlak voor ons verlof. Een wens die voor ons een stuk dichterbij ligt dan voor hen, domweg vanwege de middelen (geld) die we hiervoor bezitten.
Iets heel anders omvat de reis die we morgen gaan maken. We pakken de bus naar Mopti, en vervolgens Timboektoe om het huis en de woonplaats van een vriendin te zien. Eigenlijk zouden we op reis gaan naar Guinee, maar dat ging op het laatste moment niet door, wegens een container die nog in Amerika staat.
Het is voor het eerst dat we de bus nemen in Mali op zo'n lange trip. We trekken als het ware richting het Noorden van Mali, de woestijn in. Dit keer zal niet alleen uniek zijn, vanwege de bustrip die we gaan maken. Maar ook vanwege het feit dat we allebei onze computers thuis laten ;-) Ja ja, het kan echt. We wilen zo licht mogelijk gaan reizen en daarnaast heb je in de desert niet veel aan een laptop (zonder internet).
Daarnaast geeft het een stukje extra rust, om geen toegang tot de bewoonde wereld te hebben. Al nemen we wel Anco's (vers voor zijn verjaardag gekregen) nieuwe mobieltje mee. Van een collega hebben we gehoord dat deze in de woestijn zou werken. Zien jullie het al voor je: een Anco die al rijdend op een kameel even met Nederland belt??
Wie weet gaat het lukken, wie weet ook niet. Maar een culturele ervaring zullen we nadien zeker rijker zijn. Jullie moeten het alleen even wat langer zonder mail en weblogs doen. We plannen over 10 dagen (maximaal) weer terug te zijn. Maar je weet het nooit helemaal zeker, al reizend met een Malinese bus. Wie weet duiken we onderweg toch even een internetcafé in, om geen afkickverschijnselen te krijgen ;-)
