Het is een komen en gaan vanaf het vliegveld in Bamako. Een rij Afrikanen en Europeanen verschansen zich voor de ingang, in de hoop iets te zien. Een Malinees zou geen Afrikaan zijn, als hij niet probeert te verdienen. “Sept mille cinquante CFA1 par personne monsieur”, fluistert een Afrikaan ons toe met een grote glimlach op zijn gezicht. Geen geld voor de Dakar rally, lijkt hij hiermee te zeggen.
Bij binnenkomst kijken we onze ogen uit: het normaal lege terrein is omgetoverd tot 'technisch wonderland'. Links en rechts zien we helicopters, vliegtuigen (16 in totaal), omgebouwde racewagens, perstenten, een mobiel ziekenhuis, en ga zo maar door. Om een of andere reden blijft één beeld op mijn netvlies hangen: een in boxershort (naar huis?) bellende coureur...
Enigszins op onze hoede lopen we verder het terrein op. Mijn metgezel bekijkt al watertandend de techniek. Ik verbaas me erover dat ook op het vliegveld de kunstmarkt Artisana heeft uitgepakt. Eén Afrikaan heeft zijn huiswerk goed gedaan: hij verkoopt schilderijen met een racewagen, al zoekend in de woestijn.
Na enige tijd besluiten we een Nederlands team op te zoeken. De magische vraag “Hallo, hoe gaat het?” werkt in Bamako tenslotte ook altijd goed. Het Belgisch/NederlandsYahama team komt net binnen en lijkt in voor een praatje. “Eerst een kop koffie!”, steekt monteur Robert Hereygens van wal.
Robert blijkt een prater te zijn, met hart voor zijn vak. Hij geeft ons een rondleiding in de 18 ton wegende Yahama onderhoudswagen. “Aan alles is gedacht”, verzekert hij ons, “als onze jongens iets hebben onderweg dat we kunnen repareren, dan doen we dat”. Het dringt opeens tot me door dat het onderhoudsteam zo haar eigen rally rijdt.
Robert legt ons ook een en ander uit over het parcoursrijden. “GPS is alleen beschikbaar op de checkpunten”, vertelt Robert, “eigen GPS is verboden. Alleen in noodgevallen is een satelliettelefoon beschikbaar.” De motorrijders kennen een snelheidslimiet van 160 km/h. Met behulp van een blackbox worden de geldboetes automatisch afgeschreven.
Ondertussen tikt de tijd door, langzaamaan druipen verschillende stoffige jongens binnen. Robert belt nog even per satelliettelefoon naar huis. Bij het neerleggen slikt hij even en zegt: “Zo, ik heb mijn ouderlijke plicht ook weer vervuld, nu weer aan het werk”. Een goed moment ook voor ons om afscheid te nemen. Voldaan lopen we, in gedachten verzonken, het vliegveld af. Dit was ons wel 7.500 CFA waard!
1 ruim 11 euro
Geen opmerkingen:
Een reactie posten