Weet deze weblog niet zo goed een naam te geven, vanwege de vele gedachten die door mijn hoofd gaan. Vandaag is het een nationale feestdag: Tabaski, of het feest van het schaap. Niet echt letterlijk een feest voor het schaap, want er zal vandaag veel schapenbloed vergoten worden.
Tabaski is voor de Malinese moslims een groot feest, te vergelijken met voor ons het Kerstfeest. Families komen bijeen in – speciaal voor deze dag – nieuw gemaakte kledij. Na het gezamenlijke gebed wordt een schaap geslacht en wordt er uiteraard gegeten. Deze dag is ook bij uitstek geschikt om ruzies bij te leggen en elkaar vergeving te vragen. Onze leraar Bambara legde uit dat op deze dag de mensen uit hun huizen trekken om door de buurt te 'slenteren'. Kom je langs een familie waarmee je enige woorden hebt gehad, dan kun je het vandaag bijleggen.
De religieuze 'gedachte' achter dit feest ligt in de gebeurtenis dat Abraham gehoor gaf aan God om zijn enige zoon Ismaël (aldus de Moslims) te offeren. Op het laatste moment hield God hem tegen en offerde hij een ram, dat verstrikt zat in een struik.
Waarom dan mijn titel 'het leven gaat door'? Wel, vanwege het feit dat dat één van de moeilijkste dingen is om aan te wennen hier in Mali. Hoe het leven 'gewoon' door gaat, ondanks ziekte en dood. Gisteren bijvoorbeeld tijdens mijn Bambarales vertelde Abdoullai (de leraar) me dat Jezus bijna een broertje had gekregen. Eerst keek ik hem niet begrijpend aan, tot hij het nader uitlegde.
Zijn vrouw en hij hadden hun pasgeboren zoontje met Kerst verloren (we wisten overigens niet eens dat zijn vrouw een kindje verwachtte, hierover wordt weinig gepraat in de Malinese cultuur). Op mijn reactie dat ik niet goed wist wat te zeggen, zei hij mij dat God het zo had beslist. Een houding die je veel ziet in een cultuur als die van Mali. Gloeps! ging het door me heen, da's nogal een uitspraak! En ben ik het daarmee eens?! Wilde op dat moment geen discussie meer aangaan, omdat hij op het punt stond om naar huis te gaan. Maar toch...Wie een toepasselijk antwoord klaar heeft liggen, mail ons!
Een ander aspect van het leven is de medische zorg die men in Mali geeft / kan bieden. Dat is niet veel – voor de gemiddelde Malinees – dat kan ik je verzekeren. Abdoullai's pasgeboren zoontje had in Nederland niet gestorven, ook dat staat voor mij als een huis. Zondag ging ik met een collega Precious bezoeken in één van de grootste ziekenhuizen van Bamako. Ze hadden bij haar een vergroeide cyste weggehaald (enigszins herkenbaar voor mij).
De zorg die zij ontving was de operatie en that's it! Op zaal huisde ze samen met de familie kakkerlak. Het bed was niet bedekt met lakens of dekens, er lag helemaal niets! Om over de muren maar nog niet te spreken, want ik weet niet wat deze voor voorgeschiedenis had. Eten en drinken bewaarde ze in een kartonnen doos onder haar bed. Niet door het ziekenhuis verzorgd, maar door familie en vrienden meegenomen. En ga zo maar door.
Anco is zoals velen van jullie weten ook ernstig ziek geweest in 2003! De privékliniek waarin hij lag leek meer op een 4-sterren hotel vergeleken bij dit ziekenhuis waar Precious lag opgenomen. Maar goed, het leven gaat vandaag gewoon door. Lang leve Tabaski! Nou, k wee nie hoor. Ben niet zo in de feeststemming vandaag, maar morgen weer een dag. Met nieuwe kansen ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten