Nogmaals vrouwen (2)

Tot mijn schrik zag ik dat het alweer 10 dagen geleden is dat de laatste weblog is gepost. Time flies!! En dan te bedenken dat ik de laatste keer weer omringd was door vrouwen. Negentig in totaal dit keer, nu voorzien van een blanke huid ;-)

Eén keer per jaar vliegt er namelijk een vrouwenteam over uit (voornamelijk) Amerika om ons, zendelingvrouwen, te 'pamperen' zoals ze dat zo mooi noemen. Pamperen in zowel geestelijke als lichamelijke zin. Pamperen staat dan voor het Nederlandse 'in de watten leggen'.

Het is elke keer weer geweldig om te zien wat er gebeurd zodra je 90 vrouwen op één plaats samenbrengt. Mannen in deze getale heb ik nog geen drie dagen zien samenkomen op de wijze dat vrouwen dat doen / kunnen. Het vrouwenteam dit jaar kwam uit Texas en één van de mede-organisatoren heet Rita. Dat was wel een vreemde gewaarwording om in Bamako te zijn, ver van je familie, terwijl orkaan Rita Texas aandoet. Eensgezind is er dan ook tijdens deze dagen voor de vrouwen en hun familie ver weg (net als voor ons) te bidden.

De rode draad door de hele conferentie heen was 'boundless'. Wij mensen hebben er een handje van om alle dingen in ons leven, op welk gebied dan ook, zelf in de hand te nemen, te controleren. We springen niet zo graag 'out of the box', want dat brengt verandering met zich mee. Bovendien: wat zal mijn buurvrouw daar wel niet van denken. Ook in de zendelingenwereld is dit fenomeen niet onbekend. Wij blijven tenslotte ook mensen van vlees en bloed, en zijn niet heiliger op dat vlak dan anderen. We streven er wel naar, maar falen vaak genoeg.

Ook in het aanbidden van God, het inrichten van je leven moet je voor de volle 100% kunnen geven, zonder je daarbij te laten limiteren door mensen om je heen, omstandigheden of angst voor verandering. Onze visie / zicht wordt zo vaak vertroebeld door de dingen die wij bestempelen als belangrijk (= gelimiteerd). Zonder daarbij onze ogen gericht te houden op de Schepper van hemel en aarde (= ongelimiteerd).

De conferentie was heel verfrissend en het is ieder jaar weer goed om (nieuwe) contacten op te doen. Het is ook altijd weer een uitdaging om de dingen die je hebt geleerd vast te houden en om te zetten naar de praktijk. Naast sessies was er ook tijd voor een frisse duik, het laten beschilderen van je teennagels (momenteel een hit in Amerika), je haar laten knippen, zelf sieraden / kaarten maken, het krijgen van een massage etc. Ik heb met bewondering gekeken naar de omtovering van teennagels in bijvoorbeeld een aquarium (Nemo), meloenen, bloemenvelden, tijgervellen, etc. Dat was ware kunst!!

De sfeer was ontspannen en vol verwachting. Zo'n 13 verschillende landen waren vertegenwoordigd tijdens deze dagen om elkaar beter te leren kennen, ervaringen te delen. Het was een geslaagde, maar (wat mij betreft) te korte conferentie ;-) Maar het was goed om weer naar huis te gaan en wat tijd te spenderen met Anco. Hij was namelijk de week ervoor ook in zijn eentje geweest, toen de conferentie in Koutiala aan de gang was (Aaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhh, hoor ik jullie nu denken).

Volgende week trekken we er weer samen op uit. Dit keer weer naar Guinée. Om daar een technisch handje te helpen met het klaarmaken van het ziekenhuis (apparatuur, zonne-installaties etc). De deuren van de Hope Clinic hopen namelijk half november officieel open te gaan!!