De haas en het schildpad!

Jullie kennen vast wel een verhaal over de haas en het schildpad. De haas die snel was, maar minder slim. Met als tegenhanger het langzame schildpad met o zoveel meer wijsheid in zich ;-) Drie keer raden wie ik vertegenwoordig in deze versie? Juist ja, de haas.

Waar ik snel wil met het filmen van de tweede gezondheidsvideo, gaan de Malinezen – al gelang hun cultuur, een stuk langzamer. En ik vind al dat ik al zo goed mijn best doe om minder hard willen, zuchtend omkijkend naar mijn eigen (snelle) cultuur.

Als het aan mij lag had ik het tweede script al op film vastgelegd, maar zonder medewerking van Malinezen is dat toch echt onmogelijk ;-) Volgens de Malinese cultuur schuif je jezelf niet naar voren voor een rol en zeg je al helemaal niet hardop dat je goed in iets bent. Er mocht eens trots in doorklinken!

Op zich een goede houding, al is het binnen onze eigen cultuur niet erg om te weten (en te zeggen) waar je goed in bent. Waar mijn videopartner en ik al lang doorhadden dat de vrouwen die voor ons zaten meer dan geschikt waren om een rol te vertolken, hielden zij wat terug. Of ze er tot begin december over na mochten denken….

Begin december? Pff, hoe krijgen we het dan ooit voor Kerstmis gefilmd, schoot er door mijn hoofd. Maar goed, je wilt ook iemand niet overhaasten, daarnaast wil je een groep die echt voor het filmen – ook in de toekomst – gaat. En binnen dat plaatje leken de drie vrouwen prima te passen. Gelukkig zagen zij zelf ook in dat ik graag wat sneller een antwoord van hen wilde hebben. Nu staat de afspraak dat ik hen volgende week bel. Ben heel benieuwd!!

Mochten zij niet willen, dan gaat de zoektocht naar vrouwen gewoon door. Niet dat ik onderwijl niet doorzoek, maar je wilt eigenlijk ook op het laatst een niet al te grote groep hebben. Krijg je weer een hele zoektocht naar het aanwijzen van de juiste spelers, zonder dat iemand zich gepasseerd voelt. Net zo iets als met blote voeten over hete kolen lopen, zonder dat je blaren krijgt. Helemaal in een cultuur waarbij men zelden rechtstreeks zal zeggen wat men van iets (of iemand ;-) vindt.

Het grappige is dat ik in NL – binnen mijn laatste baan – ook al voor de troepen dreigde uit te lopen. Het zit er schijnbaar toch een beetje in. Mijn videopartner en ik grapte op de terugweg in de auto dat God wel een God met humor is. Om hazen te plaatsen in een land waar de gemiddelde snelheid die van een schildpad vaak niet eens haalt ;-) Welke les was dit ook alweer?

Geduld?