Afrikaanse communicatie

Vanochtend nam ik plaats in de les communicatie op de bijbelschool Bethel. Om Jorien - ze leert Frans - te vergezellen, maar ook puur uit nieuwsgierigheid. Wat zou een Afrikaanse les communicatie precies inhouden? En hoe anders zou het onderwerp evt. benaderd worden?

Ik werd niet teleurgesteld, het niveau was hoog, de lesstof interessant, de studenten klaar voor discussie. Het begin van de les was cultureel gekleurd, we zongen een lied meerdere keren. Om vervolgens een uur te praten over communicatie in bijbelse termen.

God werd hier geschetst als de bron van communicatie. Als Malinese kerken is communicatie super belangrijk, omdat we een boodschap door te geven hebben die 'afwijkt' van de algemene normen en waarden in Mali. Inhoud en wijze van overdracht zijn dan ook van wezenlijk belang, wil de boodschap bij de ontvanger goed terecht komen. Zonder begrip, geen resultaat en/of verandering.

De lesstof werd heel praktisch gehouden, met voorbeelden van alledag. Het leuke hieraan vond ik dat deze voorbeelden hier in Mali van alledag zijn, maar niet in NL. Op die wijze pak ik toch altijd weer iets mee van de cultuur.

Ook de Amerikaanse president Obama bleef deze les niet onbesproken. Inclusief de rol die zijn vrouw speelde en speelt in Obama's presentatie. Ook de media bleven hierbij niet onbesproken. Presentatie lijkt in Amerika - helemaal rondom de verkiezingen - alles te zijn...Maar hoe zit het met de inhoud?

De leraar stak zijn mening niet onder stoelen of banken als het ging om de Afrikaanse manier van campagne voeren. Deze is toch vaak uit de tijd, aldus hem. We zouden meer moeten durven, nadenken over de wijze waarop we iets doen. De nieuwe media dringen ook door in Mali (lees: Afrika) en daar moeten ook Malinezen in mee durven gaan.

Enigszins verbaasd was ik toen ook de verschillen in opvoeden tussen Afrika en 'het Westen' ter sprake kwamen. Afrika / Mali kwam er niet al te goed vanaf. Hier worden kinderen vanaf 6 maanden vaak als kleine volwassenen behandeld. Ze moeten gewoon meedoen en 'alles' begrijpen. Hij wees erop dat dat simpelweg niet reëel is. We moeten kinderen op eigen wijze onderwijzen, op hun niveau.

Dat was toch wel een heel directe manier van communiceren, die ik hier niet altijd gewend ben ;-)

Foto boven: Afrikanen op weg naar het Witte Huis, hun broeder Obama ;-)

De haas en het schildpad!

Jullie kennen vast wel een verhaal over de haas en het schildpad. De haas die snel was, maar minder slim. Met als tegenhanger het langzame schildpad met o zoveel meer wijsheid in zich ;-) Drie keer raden wie ik vertegenwoordig in deze versie? Juist ja, de haas.

Waar ik snel wil met het filmen van de tweede gezondheidsvideo, gaan de Malinezen – al gelang hun cultuur, een stuk langzamer. En ik vind al dat ik al zo goed mijn best doe om minder hard willen, zuchtend omkijkend naar mijn eigen (snelle) cultuur.

Als het aan mij lag had ik het tweede script al op film vastgelegd, maar zonder medewerking van Malinezen is dat toch echt onmogelijk ;-) Volgens de Malinese cultuur schuif je jezelf niet naar voren voor een rol en zeg je al helemaal niet hardop dat je goed in iets bent. Er mocht eens trots in doorklinken!

Op zich een goede houding, al is het binnen onze eigen cultuur niet erg om te weten (en te zeggen) waar je goed in bent. Waar mijn videopartner en ik al lang doorhadden dat de vrouwen die voor ons zaten meer dan geschikt waren om een rol te vertolken, hielden zij wat terug. Of ze er tot begin december over na mochten denken….

Begin december? Pff, hoe krijgen we het dan ooit voor Kerstmis gefilmd, schoot er door mijn hoofd. Maar goed, je wilt ook iemand niet overhaasten, daarnaast wil je een groep die echt voor het filmen – ook in de toekomst – gaat. En binnen dat plaatje leken de drie vrouwen prima te passen. Gelukkig zagen zij zelf ook in dat ik graag wat sneller een antwoord van hen wilde hebben. Nu staat de afspraak dat ik hen volgende week bel. Ben heel benieuwd!!

Mochten zij niet willen, dan gaat de zoektocht naar vrouwen gewoon door. Niet dat ik onderwijl niet doorzoek, maar je wilt eigenlijk ook op het laatst een niet al te grote groep hebben. Krijg je weer een hele zoektocht naar het aanwijzen van de juiste spelers, zonder dat iemand zich gepasseerd voelt. Net zo iets als met blote voeten over hete kolen lopen, zonder dat je blaren krijgt. Helemaal in een cultuur waarbij men zelden rechtstreeks zal zeggen wat men van iets (of iemand ;-) vindt.

Het grappige is dat ik in NL – binnen mijn laatste baan – ook al voor de troepen dreigde uit te lopen. Het zit er schijnbaar toch een beetje in. Mijn videopartner en ik grapte op de terugweg in de auto dat God wel een God met humor is. Om hazen te plaatsen in een land waar de gemiddelde snelheid die van een schildpad vaak niet eens haalt ;-) Welke les was dit ook alweer?

Geduld?

Vriendin teruggevonden

Het zal je in NL niet zo snel overkomen, maar hier in Mali is 'niets' te gek...Ewien was voor een tijdje haar vriendin kwijt, ze bleek niet meer te werken waar ze voor het verlof werkte...en zo raakte zij haar kwijt (sort of).

De tam tam onder de Afrikanen blijkt maar weer te werken, want nadat ze op zoek was geweest op de oude werkplek gisteren, kwam de vriendin aan de deur. De nieuwe baas - die haar overigens niet kende - had toch een tam tam in werking gesteld. Ze wist me te vertellen dat ik naar haar op zoek was en om die reden stond ze nu bij me op de stoep. Makkelijk niet?

Zo werkt het vaak ook op de markt, vraag één persoon wat je nodig hebt en velen zullen voor je rennen. Hoe het geldtechnisch allemaal in elkaar steekt is niet altijd duidelijk, iedereen is dan familie van elkaar en 'geeft/leent' elkaar (wissel)geld. Hmm...

Jonge gasten
Sinds het begin van deze maand hebben we maar liefst 2 nieuwe, jonge gasten erbij. Overgevlogen uit Amerika. Ze helpen ons met allerlei houtklussen en nemen vooral Anco veel werk uit handen.

Het is grappig om te zien hoe ze zich meer en meer thuisvoelen. Gingen ze eerst niet in onze Lazy Boy (luie stoel) zitten, nu springen ze er na een zware werkdag van een afstand in ;-) Ook worden de gesprekken intenser en dieper, waardoor we hen beter leren kennen. Een internationaal potje "Pictionary" - je weet wel dat tekenspel - gaf hilarische momenten. Wij Nederlanders kenden vaak genoeg de te tekenen Engelse woorden niet.

Ze zijn 18 en 19 jaar en de een is 6 maanden van huis (waarvan 3 in Mali), de ander 2. Een hele onderneming voor hen, ze slapen 'heel basic' op de bijbelschool. Anco kon het niet laten hier zondag in de kerk een grapje over te maken.

De zus van onze schoonzus hadden we namelijk ook deze slaapplek aangeboden, maar ze hield het daar één nacht uit. Veel meer dan een bed, een tafel en een geïmproviseerde douche heb je niet tot je beschikking. Rondom staan wel huizen van de bijbelschoolleraren, maar toch zit je vrij op je zelf, afgelegen. Voor haar alleen geen goede stek. Voor de twee jongens echter wel voor een tijdje.

Anco stelde de jongens in de kerk voor en grapte dat zij - itt bovengenoemde - niet bang waren om in het huisje te slapen. De directeur van de school, ook aanwezig in de kerk, lachte daarop een beetje te hard. Humor (lees: zelfspot) houdt nog altijd de Malinezen op de been.

Een van de leraren achteraf had er meer begrip voor. Hij vertelde dat het heel anders is om twee jongens daar te laten logeren ipv één meisje. Toch zal het zolang zij in Mali is een onderling grapje blijven. In de goede zin van het woord.

Bike for Mali

Anco maakt het deze dagen weer veel beter. Hij loopt op, doet zijn werk weer en krijgt meer en meer energie. Daar zijn we beiden erg dankbaar voor!

Zo'n 'ziekteperiode' is toch altijd weer even lastig, maar geeft ook weer ruimte om je blik en gedachten te richten op de belangrijke dingen in het leven (zonder dit al te zwaar te maken). We noemen het dan ook altijd liefkozend een leermoment ;-) Onze vitamine C voor de komende windermaanden in Mali zullen dan ook zijn: meer rust- fun momenten, tijd voor elkaar....

Gisteren kwam een dominee - die gek van racefietsen is - vanuit Bamako in Koutiala aan. Hij had in de zomer Amerika doorkruist om geld in te zamelen voor het vrouwen- en kinderziekenhuis in Koutiala. In totaal heeft hij hiermee zo'n $ 60.000 opgehaald.

Zo'n 10 kilometer buiten kilometer liet de trapas van de fiets het afweten en schoten we - geladen met twee mountainbikes en gereedschap - hem te hulp. Uiteindelijk heeft hij de rit afgereden op de mountainbike .... van Anco! Was het toch goed dat we deze mee naar Mali hadden genomen ;-)

Het was echt geweldig om te zien hoe vele Malinezen aan het begin van de stad op hun fiets stapten om Bruce (de fietsende dominee) te vergezellen. Een professionele fotograaf en ik met videocamera reden enige afstand voor hen in een pick-up. Ook de politie hielp een handje door al toeterend voor Anco te rijden om ruimte te maken voor het peleton (goed gespeld?).

Bij het ziekenhuis werd Bruce warm onthaald en volgde er een Malinese ceremonie. Veel mensen, harde muziek en een heleboel mensen die iets zeggen. Ook kreeg hij onderweg een Malinese naam (= belangrijke Malinese gewoonte).

Veelgehoorde uitspraken van de Malinezen gingen over zijn leeftijd (ouder dan men dacht om zo'n stuk te fietsen ;-). Wijzelf wilden wel eens weten wat er in de dorpen rondom Koutiala werd verteld. Het verhaal is vast mooier geworden naarmate je meerdere kilometers verder gaat.

Grappig vonden we het ook wel dat de Malinezen zich op Anco's fiets stonden te vergapen. Zo van: Wow, met deze fiets helemaal vanuit Amerika komen fietsen ;-)