Het uitpakken van de container was niet alleen feest voor ons, ook voor onze gemeente in Magnambougou (wijk vlak bij onze wijk Sogoniko ;-) In de container hadden we namelijk een mengpaneel, een multikabel en een drumstel. Vanochtend was de onofficiële ingebruikname....en gezongen, gedanst en geklapt werd er !!
Ikzelf had niet gedacht wat voor verschil het hebben van deze dingen wel niet kan maken. Opeens was ik veel meer bij de les ;-) en kon ik naar mijn idee meer van het Bambara volgen. Ook de musici speelden er vrolijk op los en hadden wel degelijk door welke mogelijkheden de kerk waren binnengekomen.
Onze dominee Abel, zelf een musicus, liet alle gekregen dingen tijdens de dienst omhoog houden, zodat alle gemeenteleden het konden zien. De mannen en kinderen (jongens om precies te zijn) gingen staan en hadden de meeste interesse. Hoe onverwachts ;-)
Toen Anco gisteren alle spullen met de muziekgroep ging testen, kwam hij vol verhalen thuis. Iedereen was zo ontzettend blij en dankbaar en vertelden hoeveel jaren ze naar dit moment hadden uitgekeken. We hebben al wel eens eerder verteld dat de muziekgroep van onze gemeente als het ware door Mali heenreist. Ze worden vaak gevraagd om op conferenties e.d. te spelen.
Ook het drumstel werd tijdens de Franse dienst ingewijd. Bedankt Erwin, je had moeten zien hoe het ritme een ieders lichaam heen en weer deed bewegen. Op een manier die ons Nederlanders niet eigen is ;-) Voordat alles werd neergezet gisteren werd er uitvoerig gedankt en gebeden. Dat de spullen die zij van God mochten ontvangen ook beschermd mogen worden tegen alle kwaad. Bijzonder, vertelde Anco, dat Afrikanen ook daar uitgebreid voor bidden en danken. Iets wat wij in het Westen niet altijd gewend zijn.
Bij het zien van de volle kerkzaal dwaalden mijn gedachten even af naar gisterenavond. Toen trok de nieuwe James Bond film namelijk een volle filmzaal. Iets wat wij nog nooit hadden meegemaakt in de twee jaar dat we in Bamako wonen. Heel ander publiek zagen we ook, de jeugd en wat rijkere bovenlaag van Bamako.
Ter gelegenheid van een afscheid van een Nederlandse vriendin hadden we bij de filmzaal afgesproken. Niet mijn type film overigens, als ik heel eerlijk ben. Toch was het een bijzondere culturele ervaring. Het is heel gewoon dat mensen tijdens de film zitten te kletsen en zo nu en dan werd er ook geapplaudiseerd als James zich weer uit een peniebele situatie had gered. Slap verhaal vond ik het overigens wel, maar dat kwam wellicht ook doordat ik de helft van het “gesynchroniseerde” Frans niet verstond ;-)
De bekende slogan riep gegiechel op: Je m'appelle Bond, James Bond....Beide evementen met een cultureel sausje, alleen van heel andere orde. Een ieder die een bijdrage heeft geleverd aan de aanschaf van alle instrumenten: heel hartelijk dank vanuit een dankbare gemeente in Mali!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten