Na de aankomst van zus Arianne en vriendin Marlies hebben we nog niets van hen laten horen via de weblog. Bij deze. Momenteel zijn Anco & ik teruggekeerd naar Bamako, terwijl zij hun reis samen voortzetten. Gisteren zijn ze met de boot vanuit Mopti vertrokken naar Timboektoe. Als de reis goed verloopt, komen ze hier morgen rond de middag aan.
Voordat we hen in Sevare (stadje vlakbij Mopti) achterlieten, zijn we gezamenlijk op reis geweest. Allereerst hebben we hen meegenomen naar Koutiala, om het ziekenhuis en de bijbelschool te bezoeken. Ook mochten ze kennis maken met onze collega's aldaar, die ons allen hartelijk ontvingen.
De bijbelschool had inmiddels bezoek gehad van een Frans team, dat hen voorzag van zonne energie en alles dat ervoor nodig is. Anco ging (positief) 'uit z'n dak' toen hij al het materiaal zag dat ze inmiddels hadden geïnstalleerd. Het was echt beter dan hij had durven dromen. De bijbelschool Bethel in Koutiala had voorheen gemiddeld drie uur stroom via een dieselgenerator, die meer dan de helft van hun maandelijkse schoolbudget opslurpte. Een hele vooruitgang dus!
Na Koutiala zijn we doorgetrokken naar één van de meest bijzondere plekjes van Mali: het Dogongebied. Een stukje geschiedenis: In de 11e eeuw verjaagden de Dogon de pygmeeën uit dit gebied om zich er zelf te vestigen. Op het onherbergzame rotsplateau was tot de komst van de Dogon nauwelijks vruchtbare grond te vinden. Zij brachten er daarom manden met vruchtbare aarde naartoe, zodat ze gewassen konden gaan verbouwen. We wandelen met een gids door de dorpjes van uit leem opgetrokken huisjes en maken kennis met het animistische geloof. Dat voor de Dogon alles een ziel heeft, komt tot uiting in het prachtige houtsnijwerk, van bijvoorbeeld de deuren van de graanschuren of de maskers die ze voor hun rituelen gebruiken.
In de ongeveer dertig dorpen vindt iedere vijfde dag de belangrijkste gebeurtenis van de vijfdaagse week plaats: de markt! De koopwaar wordt zo aantrekkelijk mogelijk op de grond uitgestald, maar de meeste tijd gaat op aan het roddelen over de omringende dorpen. Bijna geen enkel dorp heeft elektriciteit of stromend water. Het is dan ook enigszins behelpen tijdens onze overnachting in de Dogondorpen. Maar wanneer de zon ondergaat en je je slaapplaats buiten op het dak opzoekt, doet de aanblik van de overweldigende sterrenhemel het gebrek aan comfort gauw vergeten.
Niets is minder waar. Een bezoek aan het Dogongebied is meer dan bijzonder, iedere keer weer. Het slapen op het dak was dit keer van iets minder comfort. Het dak was smal, waardoor je angsten kon ontwikkelen er 's nachts af te kunnen vallen ;-) Daarnaast stak de wind enorm op en hadden wij, Anco en ik, het warm onder Arianne's slaapzak. Maar zij, Arianne en Marlies, het koud in hun lakenzak.
De koude en korte nacht(rust) was al snel vergeten toen we verder trokken langs de verschillende dorpjes. Al kolanoten, pennen en snoepjes uitdelend, maakten we onze doorgang door de dorpjes. Ook een ritje op een koeiewagen maakte onderdeel uit van het geheel. Dit keer troffen we het enorm met onze gids. Hij was opgegroeid in het gebied en wist ons dus veel te vertellen. En verhalen vertellen kunnen ze, de bewoners van de Dogon!
Toch typisch hoe anders je kunt leven. Zij hebben niet veel meer dan een lemen huisjes, wat kleren, kookgerei, een hond, haan en wat beesten. Hun vermaak bestaat uit: feesten / dansen en verhalen vertellen rondom het vuur. En toch lijken zij zoveel gelukkiger?! Of zou het dan toch bedrog zijn? En verlangt een ieder naar vooruitgang? Een mysterie dat me bezighield tijdens onze tocht, maar waarop ik nog geen duidelijk antwoord heb mogen ontvangen...
Bekijk onze fotogalerij voor meer foto's van onze Dogontrip!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten