Dag bezoek!

Vannacht hebben we ons bezoek, Anco's zus en vriendin, naar het vliegveld gebracht. Wel raar, om na 2,5 week iemand weer terug te zien gaan naar het land waar we zelf oorspronkelijk vandaan komen ;-)

Het was een leuke, afwisselende tijd waarin ze zelf ook op pad zijn gegaan. Ze gaven zelf aan een goed beeld te hebben gekregen van het land, de cultuur / gewoonten en mensen. Ook gaat ons leven en werken op deze manier meer spreken. Het is toch altijd moeilijk om bepaalde dingen zo over te laten komen dat de culturele kloven worden overschreden.

Toch voelen we ons niet alleen nu, zonder bezoek ;-) Sinds een week hebben we namelijk Elio bij ons, een domineeszoon uit Burkina Faso. We hebben in eerdere weblogs al wel eens over hem gepraat. Hij is naar Mali gekomen om een maand – voordat zijn school weer start – 'stage' te lopen bij Anco. Het is een pientere, leuke jongen, één van de beste die we tot nu toe zijn tegengekomen als het gaat om computers en informatique.

Het plan is dat Anco en hij deze week naar Koutiala trekken samen. Om werk te verrichten op de bijbelschool Bethel. Ze zullen niet al het geplande werk kunnen doen, omdat de benodigde spullen hiervoor in twee containers zitten. Eén van het ziekenhuis, waarvan de container van de trein is gevallen. En één van ons, waarin maar geen schot lijkt te komen als het gaat om het vrijgeven bij de douane.

Ikzelf heb al gekscherend gezegd dat het wellicht weer een kerstcadeau gaat worden, net als twee jaar geleden. Niet dat ik dit hoop uiteraard, maar het woord container is me de laatste tijd tot boven het hoofd gestegen. Heb al getracht het een andere benaming te geven – houten kist, C, dat ding -, maar dat helpt me niet het uit de achterkant van mijn hoofd te halen ;-)

Maar goed, deze week brengt weer voldoende afleiding. Anco gaat op pad naar Koutiala en ik ben vanaf donderdag op een vrouwenconferentie te vinden. Deze vindt jaarlijks plaats en wordt georganiseerd door een Amerikaanse groep kerkvrouwen. Zij komen dan naar Bamako om alle (zendeling)vrouwen te “pamperen” zoals ze dat zo mooi noemen.

Dit houdt in: zingen, spreken, maar ook ontspanning. De voorgaande jaren kwamen er vrouwen mee die nagels deden, haren knipten etc. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste keer, in 2004, sceptisch stond tegen het hele fenomeen. Maar inmiddels heb ik de contacten die je opdoet tijdens zo'n conferentie leren waarderen.

Dit keer zal ik de conferentie doorlopen als de “technische vrouw”. Ik zal alleen zonder Anco van start moeten gaan, omdat hij de voorgaande jaren altijd zijn vrouwen mannelijk hielp het geluidssysteem op te zetten. We zullen zien !!