De opening van het Koutiala Hospital zaterdag was een waar feest. Het zag letterlijk zwart van de mensen ;-) Ook de officiële delegatie was goed vertegenwoordigd. Met trots kijken de organisatoren – onze collega's in Koutiala – terug op een geslaagde dag.
Verrast waren Anco en ik toen we bij de ingang zes vlaggenstokken – waaronder de Nederlandse!! - de lucht in zagen gaan. Eén van onze Malinese collega's vroeg nog even snel aan Anco of rood boven moest of blauw. Het idee achter de vlaggen was, dat voor elk land dat een bijdrage had geleverd, op welke manier dan ook, een vlag op stok ging.
Ook de twee hoofdgebouwen van het ziekenhuis (één voor vrouwen en één voor kinderen) waren in zeer korte tijd afgebouwd en afgewerkt. Het was echt geweldig om te zien hoe hard een ieder had gewerkt. Het bezoek van de minister – zie vorige weblog- had daarvoor een extra 'boost' gegeven.
En dan de ceremoniële opening...Alles verliep keurig op tijd. Er werden veel mensen (Afrikaanse wijze ;-) aan het woord gelaten, voor een korte tijd. Dat maakte dat de ceremonie vlot doorliep. Vanuit Amerika en elders waren zo'n 80 gegadigden overgekomen. Ook de President van CAMA Amerika liet zijn waardering duidelijk horen.
Bijzonder was de getuigenis van een familie die zo'n beetje een heel gebouw had bekostigd. De moeder van de vrouw uit de familie was overleden en had een groot hart voor kinderen. Na lang praten en bidden met elkaar besloten zij haar erfenis te gebruiken ter nagedachtenis aan haar moeder. En kregen zij hart voor het Koutiala Hospital.
Ook de vrouwen en kinderen uit de kerk zongen en dansten erop los. Het was een waar genot voor oog en oor. Later op de dag hoorden we ook van de tegenwerkingen die hadden plaatsgevonden. De laatste dagen voor de opening was er veel afgediscussiërd met de officiële mensen van Koutiala. Zij wilden het hele programma omgooien, omdat de minister van Werkgelegenheid kwam en andere 'hoge' mensen. Het team heeft letterlijk moeten praten als Brugman om het programma voor het grootste deel overeind te houden.
Eén van de discussiepunten was bijvoorbeeld de inzet van Grio's in het geheel. Grio's zijn traditionele zangers, die hun zegen uitzingen over het ziekenhuisterrein. Dit echter niet vanuit een christelijk, maar animistisch oogpunt. Na lang praten werden de Grio's dan ook toegestaan, maar BUITEN het ziekenhuisterrein, het publieke domein. Op de opening zelf presteerden ze het echter om hun stemmen te laten horen. Veel Afrikaanse christenen lieten hun onvrede blijken, door niet voor hen op te staan.
Ook de kinderen lieten een groot getuigenis achter, met zang en dans. Het christelijke karakter kwam hierin zo duidelijk naar voren, dat 'men' (van buiten) besloot om hen geen tweede dans op te laten voeren. Ondanks akkefietjes als deze, was de dag van begin tot eind een getuigenis. Tot laat in de avond kwamen mensen vanuit de 'bush' het ziekenhuis bekijken en aanraken. Tot op heden was er nog niet zoiets groots en goeds op medisch vlak neergezet, speciaal voor vrouwen en kinderen.
Als je bedenkt dat gemiddeld 1 op de 10 vrouwen tijdens en na de bevalling sterft in Mali, kun je je wellicht de blijdschap van met name de vrouwen wel enigszins inschatten. We zien uit naar de dingen die komen gaan!
Surf naar http://www.koutialahospital.org/home.php voor een serie foto's van de opening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten