De tijd vliegt, 'k zag dat het alweer 5 dagen geleden is dat de laatste weblog uitkwam. Maar goed, een voorbijvliegende tijd is beter dan het uitzitten van onze tijd, zullen we maar zeggen ;-) Maar goed, een nieuwe dag / week, een nieuw onderwerp. En wel een 'nieuwe mindset'....Hmm, wat zal dat gaan brengen?
Ik heb het al wel eens vaker (terloops) genoemd. Wij, westerlingen, hebben vaak zo'n andere gedachtengang dan de West-Afrikanen. Het is bijna alsof je te maken hebt met twee uitersten, die elkaar niet altijd begrijpen. Wij plannen vooruit, de Afrikanen (over het algemeen) leven bij de dag. Wij proberen dingen 'direct' met elkaar uit te praten (ook niet altijd, laten we eerlijk zijn), Afrikanen maken dingen duidelijk via een (lange) omweg. Wij zitten met onze neus in de boeken om ons nieuwe vaardigheden eigen te maken, bij de Afrikanen gaat het mond op mond, generatie op generatie.
Waarmee ik overig absoluut niet beweer dat het één beter is dan het ander. Maar 'ruis' (mooi commuicatiewoord) geeft het op z'n tijd wel. Neem nu het project in de jongensgevangenis Bolle Mineur. Wij hadden echt gehoopt vandaag aan de slag te gaan met onze 4 eerste leerlingen. Maar om enige redenen is dat niet het geval. Krijgen we de precieze toedracht luid en duidelijk gecommuniceerd? Nee niet echt, want dat is cultureel gezien niet de manier waarop je het doet. Via via worden dingen duidelijk en dan vaak nog niet helemaal. Frusterend zo nu en dan, moeten we toegeven, voor ons nuchtere Nederlanders.
Stel je ook bijvoorbeeld de volgende situatie voor. Ewien zit in de tuin met 3 jonge Malinese meiden, die haar zo nu en dan opzoeken. Water (cultuur gezien correct) is geserveerd, het gesprek kan beginnen (zouden wij zeggen)! Een doodse stilte volgt, zo nu en dan afgewisseld met (zenuwachtig) gegiechel van hun kant. Ewien probeert bijna krampachtig het gesprek op gang te krijgen én te houden en vuurt allerlei vragen op hen af. Cultureel gezien juist? Hmm, ben ik nog niet helemaal uit, want het gevolg is dat hun gelach luider en zenuwachtiger wordt.
Sja, wat doe je dan? Hen vragen waarom ze zo lachen, dacht de Westersdenkende Ewien. Gewoon om alle dingen duidelijk te krijgen en er van te leren. Mis, het werd stiller, en stiller, en stiller....Drie meiden staren in het niets, Ewien weet zich slecht een houding te geven. En toch komen ze iedere keer terug ;-)
Wat maakt dit duidelijk? In ieder geval dat de dingen niet altijd zijn zoals ze lijken. Een Malinees kan lachen, omdat ze lol hebben, zenuwachtig zijn, zich 'embarrased' voelen en ga zo maar door. Daarnaast zullen ze nooit echt in je gezicht zeggen wat er mis is of wat ze precies van je willen (als het gaat om de gevangenis). Het is een soort onderhandeling die plaatsvindt, je weet wanneer je begint niet precies waarop je uitkomt. Lastig vaak, maar ook een uitdaging. Om onszelf als het ware uit ons cultureel denkpatroon los te maken en ons te proberen te plaatsen in die van het land waarin we wonen en werken.
Een uitdaging zoals gezegd, gepaard met vallen en opstaan. Je klein voelen/onervaren, relativeren en toch weer doorgaan. En vooral, kunnen we na een jaar Mali zeggen, blijven lachen! Om jezelf en om de ander/elkaar! Malinese vrienden als raadgevers zijn daarbij onontbeerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten