Krabbels uit Bamako

Hier zit ik dan, enigszins bruiner en ook verbrand, achter de computer. Niet wetend eigenlijk waar deze weblog toe zou leiden...Vandaar de titel krabbels uit Bamako...

Dat bruine, verbrande komt vanwege het feit dat ik met een vriendin vanmiddag in het zwembad heb gelegen. Ja, ik geef het toe, ook zendelingen liggen wel eens lui in het zwembad ;-) Het speciale van deze keer was, dat de betreffende vriendin er eentje is uit onze Franse studietijd. In Parijs trok ik al veel met haar op en lieten we Anco zo nu en dan achter met zijn computer, terwijl wij de culturele kanten van Parijs gingen ontdekken. Na de studie is haar vertrek naar Mali met een jaar uitgesteld. Eind September kwam ze richting Mali, al woont ze zo'n 9 uur rijden van Bamako vandaan.

Het was goed om bij te praten, lekker van de zon en het water te genieten en je even niet te wanen in ' de grote, drukke maar vooral tegenstrijdige stad Bamako'. Toch ontkom je er niet aan om na te denken over hoe dubbel het is dat wij met z'n 2-en in een zwembad laggen, terwijl er mensen ' buiten' zijn die niet zeker zijn van hun eten elke dag. Daarnaast eet het overgrote deel buiten niet, omdat ze nog aan het vasten zijn. Donderdag vindt HET feest plaats, ter afsluiting van de Ramadan.

Dan zal het er in het verkeer weer een stuk vriendelijker en rustiger aan toe gaan. De ongelukken die we de afgelopen maand hebben gezien zijn niet mis. Iedereen is tijdens het vasten toch wat sneller op z'n tenen getrapt en vallen daarbij makkelijker achter het stuur in slaap of letten minder op hun medeweggebruikers.

We hebben vandaag wel beiden het bewijs gezien van de functionaliteit van het leren van de lokale taal. In het eerste geval troffen we een Peul-taxichauffeur die met mijn vriendin in gesprek raakte, waardoor we voor een goede prijs naar onze plaats van bestemming werden gebracht. Het draait in Mali toch altijd weer om relaties. En op de terugweg troffen we een wat geirriteerde taxichauffeur aan, waarbij zijn gezicht helemaal opklaarde toen hij hoorde dat ik een 'Dembele' was. We bleken broer en zus te zijn (zo noemt men dat hier ;-) en we konden niets meer fout doen.

Hij legde me ook uit dat hij moe was van een dag vasten (het was tegen 6 uur 's avonds), en wellicht om die reden niet zo aanspreekbaar was. Het is ook een drukte van jewelste door de week tegen deze tijd, omdat iedereen (m.n. tijdens Ramadan) het eerste thuis lijkt te willen zijn.

Misschien vraagt een oplettende lezer zich af waar Anco in dit verhaal voorkomt. Nergens, want hij is momenteel voor een paar dagen in Koutiala, om de internetverbinding weer op gang te helpen. Dinsdag is hij weer terug en begint onze jaarlijke gebedsconferentie van onze missie.