Ja zuster, Nee zuster

Geschreven op vrijdag 14 oktober 2005, gepost op zondag 16 oktober 2005 vanuit Bamako!!

Het is de laatste avond voor ons in Guinee (N'Zao). Al zou ik dit niet te stellig moeten zeggen, want dat zeiden we gisteren ook ;-) Er was en is veel werk te doen in en om de Hope Clinic. Om die reden zijn we een dagje langer gebleven. We nemen jullie kort mee op een reis die we niet snel zullen vergeten...

Dat begon al met de reis ernaar toe. Als echte avonturiers dachten we dit (weer) makkelijk met de auto te kunnen doen. Laten we daarbij even vergeten zijn dat de regentijd in Guinee nog niet afgelopen was....(of eigenlijk nooit ophoudt als je het vergelijkt met Mali ;-) De heenreis verliep ongeveer zo: wat moeilijkheden bij de grens (Anco had geen rijbewijs bij hem), een lekke band (de 'opkrikker' was niet hoog genoeg, dus dan maar een dik boek eronder) en 20 kilometer voor Kissidougou (1e eindpunt) stuck in de mud. Onze reis leek zo nu en dan meer op een fragment uit de film “The Gods must be crazy” ;-) En we voelden ons op zulke momenten een 'meer ervaren zendeling', door niet direct in paniek te raken, zodra er zich moeilijkheden voordoen. Maar goed, uit deze ongemakken kwam toch nog iets leuks voort. Door onze lekke band moesten we een dagje extra doorbrengen in Kissidougou, bij onze taalvrienden.

Zo kwamen we een dag later aan in N'Zao, onze eindbestemming voor twee weken. Bij de ingang werden we al hartelijk ontvangen en konden we als we zin hadden direct een kijkje nemen bij de kliniek. Toch eerst maar even een beetje installeren, voor we in de werkkleren gaan.

Anco heeft in deze twee weken letterlijk het zweet uit zijn lichaam gewerkt. De hele kliniek werkt op zonne-energie, in totaal moesten 16 draai-panelen opgezet worden. Hier kwam heel wat reken-, klim-, zaag- en laswerk bij kijken. Maar het resultaat mag er zijn. Ook heeft hij in deze twee weken zijn tanden (niet letterlijk natuurlijk) gezet in het opstellen van een X-ray machine. Hij was aan het einde van deze twee weken 'bijna' klaar voor gebruik. Als extra projectje heeft Anco zonne-panelen toegevoegd op het dak van Saskia (Nederlandse dokter), zodat haar batterijen het energieverbruik beter konden trekken. Ze was er heel gelukkig mee, verzekerde ze ons ;-)

Ikzelf heb in de twee weken mijn verfkunsten weer ruim kunnen ophalen. Er lagen stapels nako's klaar om geverfd te worden voor de opening van de kliniek. Ook mocht zij de laatste twee dagen als 'vliegende keep' optreden tijdens twee operaties. (Vandaar de titel Ja zuster, Nee zuster, snappie?) Eén operatie hield een skindraft in, de andere de amputatie van een vinger. Tot mijn eigen en Anco's verbazing was ik bloedbestendig en vond ik het zelfs nog leuk en interessant ook om dit eens mee te maken. Mochten jullie meer over deze ervaring willen horen, dan moet je maar eens aan de bel trekken. Er deden zich komische momenten voor.

Tussen alle bedrijven door was er voldoende tijd om samen met Saskia en Jon & Anja bi j te kletsen, een filmpje te kijken, te lezen, etc. Anco vond het wel stoer om samen met de buurjongens een slang uit de boom te slaan. 'Want...slangen moeten nu eenmaal dood, ook als ze 'niet gevaarlijk' zijn', aldus één van hen. Ikzelf stak mijn tijd 's avonds in het systematiseren van Saskia's boekenkast. Je moet wat doen om mensen beter te leren kennen ;-)

Naast goede momenten kenden we allen ook momenten van frustratie. Helemaal toen een 1,5 jarig kindje van de buren aan diarree overleed. In Afrika is namelijk het zien van een dokter (nu helemaal dichtbij) vaak niet de eerste keus, maar juist de laatste. Je loopt eerst alle traditionele opties na. Met als gevolg het 'onnodig' sterven van nog zo'n jong meisje. En dan te bedenken dat we elke dag naar het werk haar huis passeerden.

Culturele aspecten zitten wat dat betreft diepgeworteld in het leven van ieder mens. Tradities en gewoonten nemen dan de plaats in van door ons zo 'geliefde' ratio, waardoor er zich (ook weer in onze ogen) onaanvaardbare situaties voordoen. Maar goed, wat weten wij er nu eigenlijk van?