Tijdens onze (extra) lange taxi rit van Boma naar Kinshasa was deze titel al in mijn hoofd opgekomen. Hoe dit verder vorm te geven, wist ik toen nog niet :)
Bellen in Congo lijkt wel een eerste levensbehoefte. Overal zie je mensen bellen : in de taxi, op de straat, bij de kassa van de supermarkt etc. Het gaat zelfs zo ver dat tijdens de les de leraren ook gewoon hun biepende mobiel oppakken. Een telefoongesprek gaat letterlijk voor alles.
Dat de telefoonmaatschappij(en) rijk worden in Congo staat buiten kijf. Maar hoe de over het algemeen arme bevolking zoveel unités (belminuten) kan aanschaffen, is ons tot op heden nog een raadsel. Want bellen is duur in Congo. Veel gesprekken lijken zich ook vaak op te lossen in het niets, de miscommunicatie als gevolg van ruis (lees : een overbelast netwerk) is enorm.
Niet alleen over de telefoon komt deze miscommunicatie regelmatig tot stand, ook in het dagelijkse leven. De administrateur verwoordde het als volgt : 'Bij ons – Congolezen – staat wat we zeggen vaak mijlenver af van wat we doen'. Want praten kan de gemiddelde Congolees wel. Maar lukt het hem ook daadwerkelijk om deze woorden om te zetten in daden ?
We hebben tijdens onze weken in Congo wel heel duidelijk gezien (en ervaren) dat het ondernemingsklimaat in Congo niet bepaald stimulerend werkt. Kom je eens met een nieuw en iniatiefrijk idee / bedrijf, dan wordt het je binnen de korste keren onmogelijk gemaakt om daar in door te breken. Belasting hier, belasting daar. In 'no time' wordt een (ongewilde) zaak tot stilstand gebracht.
Met name de grote groep jeugd raakt hier ontmoedigd door. Tijdens een gesprek met onze buurjongen in een caféetje, kwamen die frustraties nog eens duidelijk boven. De gemiddelde (jonge) Congolees wil dan ook of naar Europa, of doorstuderen (een vriendin noemt het bijna een ziekte). Nog een studie erbij, en nog één. In de hoop dat één van die diploma's garantie biedt op een betaalde baan. Terwijl het algemeen niveau van de studies toch ver onder de maat is.
Het gaat me vaak echt aan het hart wanneer we weer een teleurgestelde jongere (op straat) tegenkomen. Echt praktisch verder helpen kunnen we hen vaak niet, anders dan hen te bemoedigen en van enige raad bij te staan. Uiteindelijk zal er toch een ommekeer moeten plaatsvinden van binnenuit. Zullen de mensen er voor moeten kiezen om het algemeen belang voor het eigen winstbejag te laten gaan. Want het is en blijft lastig een land (verder) te helpen dat niet echt geholpen wil worden !
Toch proberen we ons ook te richten op de positieve dingen. De mensen op strategische plekken die wel degelijk met een kritisch oog naar de samenleving durven te kijken. Die meer dan klaar zijn voor een frisse wind. Die ons verder helpen op de meest onverwachte momenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten