Op het vliegveld kwamen we dus niet echt ruim op tijd aan, dat geeft al enige onderhuidse stress. Boarding pass even met de computer uitprinten, handig zo'n machine. Niet dus, de doorboeking vanuit Parijs naar Bamako stokte door een technische fout. Grr...
Eenmaal bij de balie zou alles goed komen dacht ik nog. Niet dus, daar begonnen de problemen pas echt. Op de boerderij had ik netjes mijn koffers gewogen, iets meer dan de vereiste 23 kilo, moet kunnen toch? Niet dus, aldus de grondstewardess. Of ik er even iets uit wilde halen en de koffers herwegen. Ik had zeker wel 1,5 kilo per koffer teveel. Maar mevrouw, ik ga naar Afrika, kunt u een en ander niet één keer door de vingers zien? Nee, dat zou 100 euro extra kosten. Vijftig euro per koffer met teveel kiloos. Pff, wat zijn ze streng!
Met een rood hoofd de rij maar weer uit en een en ander uit de koffer halen. Jammer van de kilo kaas voor Anco, inclusief zijn rekstok voor de zere schouderpartij. Ook de bijbel eruit en in de handbagage. Ja hoor, netjes onder de 23 kilo.
Weer terug naar de balie, andere vrouw dit keer. Je weet nooit wat er nog mis kan gaan en dan wil ik wat meer meevoeling krijgen dan bij de eerste vrouw. Koffers dit keer OK, limiet voor handbagage is 10 kilo.
De kaas kon me inmiddels gestolen worden. Ik had mijn handen al vol aan mijn handbagage zonder die kaas ;-) Rekstok dan toch maar mee, niet erbij nadenkend dat ijzer natuurlijk nooit door de douane komt. Inmiddels is het hoogtijd om door de douane te gaan, geen tijd meer voor een kopje koffie (helaas).
En ja hoor, op de band wordt mijn laptoptas er afgehaald. Of de eigenaar van de laptoptas met uittekende rekstok zich even wil melden. Ik kan praten wat ik wil, maar de rekstok mag niet mee. Ook willen ze hem niet terugsturen naar de boerderij. Terplekke wordt ie in de vuilnisbak gegooid. Grr, maar ja de boarding time is al ruim aan de gang. Me erover heen zetten dan maar.
Uiteindelijk stond het vliegtuig er nog en kon ik gewoon mee. Ik was blij dat ik even kon bijkomen voordat het op Parijs weer hectisch zou worden. Helemaal omdat ik opnieuw een boarding pass moest gaan vragen. De vrouw op Schiphol zei dat ik die bij het verlaten van het vliegtuig van een collega op Parijs kreeg...Ja, ja, dat vond ik al te mooi om waar te zijn.
Gelukkig zag en hoorde ik op Parijs – na kilometers te hebben gelopen – 'bekende' Afrikaanse gezichten met bijbehorende klanken. Dat gaf de burger weer moed!
De verdere reis is goed verlopen, ik had zelfs Nederlands gezelschap naast me en dat was leuk. Op Bamako stond Anco me op te wachten en verraste me met een rit naar een hotel. Heerlijk was het om terug te zijn in Bamako! En de in NL opgelopen verkoudheid was binnen een dag weg ;-) Afrikaanse temperaturen zijn toch nog ergens goed voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten