WAWA

WAWA? Ja WAWA, ofwel West-Africa Wins Again...Dit zeggen we vaak bij gebeurtenissen die je (bijna alleen maar) in Afrika overkomen en waar je de humor van in wilt blijven zien. En dat hadden we wel nodig de afgelopen week. Want het was me het weekje wel ;-)

We hadden een goede eerste week in Mali. Anco trakteerde me op een nachtje in een hotel, toen het vliegtuig landde. Lekker even relaxen, zwemmen en weer wennen aan het Afrikaanse klimaat, de mensen en alles wat daarbij komt.

Anco was ook erg enthousiast over zijn reis naar Guinee. Er zijn goede dingen gaande. Het programma Nederland helpt! heeft veel benodigd geld voor het ziekenhuis in Guinee opgebracht. Daarnaast geeft het natuurlijk altijd positieve, free publicity.

Ook de eerste dagen in Koutiala waren positief. Het was goed om iedereen weer te zien, ook hadden we een stagiaire uit Bamako meegenomen. Hij zou Anco helpen bij het werk op Bethel. Het is zoveel beter en leuker om met meerdere mensen samen aan een project te werken. Dat geeft extra handen, maar vooral ook extra energie.

Vorige week woensdag ging het echter minder met Anco's gezondheid. En sindsdien was hij behoorlijk ziek. De eerste gedachte is dan toch altijd malaria, maar een kuur hiertegen leverde niet het gewenste resultaat.

Meerdere malaria testen leverden ook een negatieve uitslag op. We dachten dan ook dat hij wellicht toch iets in Guinee had opgelopen. Guinee is wat onherbergzamer dan Mali, wat meer "bush" in plaats van woestijn.

Wat Anco nu precies heeft opgelopen is tot op de dag van vandaag niet 100% zeker. De laatste gedachte is "dengue fever", een ziekte overgeleverd door (ook) muggen. Anders dan malaria is hier echter geen medicijn tegen, je moet het gewoon uitzieken.

Ziek op bed liggen ruim een week is geen leuke ervaring in Afrika. In Nederland uiteraard ook niet, maar hier speelt de hitte en alles ook nog een rol.

Vandaag gaat het stukken beter en hebben we zelfs samen een film zitten kijken. Het toegediende vocht kan stopgezet worden en nu komt het erop aan om zelf aan te sterken. Het zal nog wel even duren voor Anco zijn krachten weer terug heeft, maar we zijn hoopvol. We mogen ook in deze tijd weten dat er Iemand over ons waakt.

Een hartelijke groet vanuit Mali!

Weg rekstok!

Hoog tijd om mijn vliegtuig/veld ervaringen aan een weblog toe te vertrouwen. Wat een hectisch avontuur! Blij dat ik de volgende keer weer vergezeld wordt van mijn man...Met z'n tweeën kun je nu eenmaal meer hebben dan alleen ;-)

Het begon al op de weg naar het vliegveld. Twaalf km file en dat 'midden op de dag'. Zo vroeg hadden Anco's moeder en ik onze caravan niet verlaten, omdat we de kans op file klein achtte. Hoe anders is de praktijk vaak ;-)

Op het vliegveld kwamen we dus niet echt ruim op tijd aan, dat geeft al enige onderhuidse stress. Boarding pass even met de computer uitprinten, handig zo'n machine. Niet dus, de doorboeking vanuit Parijs naar Bamako stokte door een technische fout. Grr...

Eenmaal bij de balie zou alles goed komen dacht ik nog. Niet dus, daar begonnen de problemen pas echt. Op de boerderij had ik netjes mijn koffers gewogen, iets meer dan de vereiste 23 kilo, moet kunnen toch? Niet dus, aldus de grondstewardess. Of ik er even iets uit wilde halen en de koffers herwegen. Ik had zeker wel 1,5 kilo per koffer teveel. Maar mevrouw, ik ga naar Afrika, kunt u een en ander niet één keer door de vingers zien? Nee, dat zou 100 euro extra kosten. Vijftig euro per koffer met teveel kiloos. Pff, wat zijn ze streng!

Met een rood hoofd de rij maar weer uit en een en ander uit de koffer halen. Jammer van de kilo kaas voor Anco, inclusief zijn rekstok voor de zere schouderpartij. Ook de bijbel eruit en in de handbagage. Ja hoor, netjes onder de 23 kilo.

Weer terug naar de balie, andere vrouw dit keer. Je weet nooit wat er nog mis kan gaan en dan wil ik wat meer meevoeling krijgen dan bij de eerste vrouw. Koffers dit keer OK, limiet voor handbagage is 10 kilo.

De kaas kon me inmiddels gestolen worden. Ik had mijn handen al vol aan mijn handbagage zonder die kaas ;-) Rekstok dan toch maar mee, niet erbij nadenkend dat ijzer natuurlijk nooit door de douane komt. Inmiddels is het hoogtijd om door de douane te gaan, geen tijd meer voor een kopje koffie (helaas).

En ja hoor, op de band wordt mijn laptoptas er afgehaald. Of de eigenaar van de laptoptas met uittekende rekstok zich even wil melden. Ik kan praten wat ik wil, maar de rekstok mag niet mee. Ook willen ze hem niet terugsturen naar de boerderij. Terplekke wordt ie in de vuilnisbak gegooid. Grr, maar ja de boarding time is al ruim aan de gang. Me erover heen zetten dan maar.

Uiteindelijk stond het vliegtuig er nog en kon ik gewoon mee. Ik was blij dat ik even kon bijkomen voordat het op Parijs weer hectisch zou worden. Helemaal omdat ik opnieuw een boarding pass moest gaan vragen. De vrouw op Schiphol zei dat ik die bij het verlaten van het vliegtuig van een collega op Parijs kreeg...Ja, ja, dat vond ik al te mooi om waar te zijn.

Gelukkig zag en hoorde ik op Parijs – na kilometers te hebben gelopen – 'bekende' Afrikaanse gezichten met bijbehorende klanken. Dat gaf de burger weer moed!

De verdere reis is goed verlopen, ik had zelfs Nederlands gezelschap naast me en dat was leuk. Op Bamako stond Anco me op te wachten en verraste me met een rit naar een hotel. Heerlijk was het om terug te zijn in Bamako! En de in NL opgelopen verkoudheid was binnen een dag weg ;-) Afrikaanse temperaturen zijn toch nog ergens goed voor.

Mooier afscheid kan niet?!

Wat is nu een mooier afscheid van 'regelgevend' NL dan een bon voor 5 km te hard rijden ? ;-) Grapje, van dat afscheid dan, niet van de bon (helaas)...

Nog een paar dagen NL te gaan, en dan vlieg ook ik naar Mali. Elke dag neem ik me voor om mijn koffers te pakken, maar dan stel ik het toch weer uit. Het is een beetje dubbel...Je hart verlangt weer naar je man, het Afrikaanse weer, de mensen...maar toch heeft NL ook 'heel wat'.

Vandaag trek ik er nog een dagje op uit om in België cultuur te snuiven. De hele week was overigens één verwennerij. Woensdag naar de schoonheidsspecialiste, voor het eerst van mijn leven. Ik wist niet wat me overkwam ;-)

Doe je schoenen maar even uit...Schoenen? Ik kwam toch voor mijn gezicht? Of ik ook even mijn bovenlijf wilde ontkleden, hmm. Dekbedje over je heen? Of toch een fleece dekentje? Wat een keuzes allemaal. Ook is 1,5 uur stilliggen in een (tandarts)stoel niet iets waar ik gelijk aan kon wennen. Maar als je de knop omzet, komt alles goed. Ik had het idee dat mijn gezicht zo hard glom toen ik weg ging, dat iedereen het op straat op zou merken!

Donderdag nog even naar de kapper, altijd goed! En dan nu naar België, Antwerpen wel te verstaan. Met een vriendin die houdt van dezelfde dingen en waarbij autorijden geen probleem is. Heerlijk!

Dat zijn dus die dubbele gevoelens, de vele mogelijkheden die NL toch biedt. In Mali moet je dat op een andere manier zoeken, meer moeite doen om je vrije tijd écht leuk te maken!

Maar we gaan ervoor.... want Afrika heeft zo haar charmes. Mijn voornemen is om de positieve dingen / momenten uit te vergroten, waardoor de ellende als het ware kleiner wordt. Dichtbij jezelf blijven en genieten van de mooie dingen.