Koud Guinee

Het is lekker om weer terug in Bamako te zijn. Warmer dan Guinee, maar echt thuis ;-) Het is toch altijd weer even aanpassen om uit koffers te leven, bij anderen te vertoeven, niet in je eigen bed te slapen. Hoe graag we ook ‘op reis’ zijn. Oost, West, thuis best !

Onze tijd in Guinee was intensief, maar goed. Het was geweldig om de Hope Clinic weer open te zien, met een vernieuwd team en vernieuwde krachten. Ons laatste bezoek dateert alweer van zo’n 1,5 jaar geleden. Toendertijd ging de kliniek dicht wegens personele omstandigheden / tekorten.

Anco was in z’n sas om het toendertijd gebouwde zonnearsenaal uit te breiden met nog eens een set van 12 zonnepanelen. Twee van de over de weg vervoerde panelen kwam gebroken uit de verpakking. En dat terwijl zonnepanelen de bijnaam het ‘goud van Afrika’ draagt. Laten we zeggen dat de wegen in Guinee voor verbetering in aanmerking komen. De terugreis (10 uur over een onverharde, slechte weg) was meer dan ongeriefelijk ;-)

Naast de energieuitbreiding heeft hij ook aan een internetconnectie gewerkt. Een goed begin is hiermee gemaakt, maar hij zal wellicht in oktober dit jaar nog een keer teruggaan om het systeem uit te breiden. Tegen die tijd zullen er meer middelen beschikbaar moeten zijn.

Ikzelf heb me de afgelopen week toegelegd op het verzamelen van videomateriaal voor een korte documentaire over de kliniek, het oplossen van allerhand (computer)problemen en het voorbereiden voor de “grande finale” deze week in Koutiala als het gaat om een videostart.

Dit filmen in Guinee gaf me de gelegenheid om overal even mijn neus om de hoek te steken. Het was een druk komen en gaan van allerlei vakbekwame mensen. Zo waren er bijvoorbeeld een arts en lab-technicus overgekomen vanuit Amerika om (lokale) medewerkers te trainen. Daarnaast was er iemand uit Alaska die zich op de (electriciteits)bedrading van het ziekenhuis stortte.

De diversiteit kende geen grenzen.. Met open mond keken we toe hoe twee families met grote snelheid een keuken ‘tevoorschijn toverden’ uit een paar planken hout. En zo hield het maar niet op.

Met een glimlach keek ik zo nu en dan rond in de kliniek om me te verwonderen over de talenten en gaven die God een ieder van ons geeft. En hoe je met verschillende nationaliteiten een hart / visie kunt hebben voor een kliniek als Hope Clinic.

Tijdens deze trip waren Anco en ik 6 jaar (alweer ;-) getrouwd. Zodra dit bekend werd bij de Amerikanen stond er ‘s avonds (we waren uit eten geweest) een taart op ons te wachten, compleet met roos en kaarslicht. Zo’n ‘romantische insteek’ hadden we in 6 jaar nog niet gehad....al was het alleen maar omdat we beiden niet zo romantisch ingesteld zijn ;-)

Een goede afsluiting voor deze weblog vind ik wel de slogan van de Hope Clinic (zie foto): “Nous traitons, mais Jésus guérit!”(Wij behandelen, maar Jezus geneest). Warme groeten vanuit Mali...