Slenteren over de vrijmarkt

De kou trotserend zijn we vanochtend toch de vrijmarkt in Rotterdam opgegaan. Grappig toch, hoe half Nederland zich met oranje toeters en bellen versierd ter ere van de Koningin. Daar zijn we denk ik – als Nederlanders – toch wel enigszins uniek in. Heb ook een nieuw Nederlands woord geleerd dezer dagen: aubade (na correctie van een vriendin ;-)...Nooit van gehoord....

Maar goed, de vrijmarkt dus. Al slenterend langs alle kraampjes, ging er een lichtje bij me op. We zijn (zowaar) deze vorm van winkelen gaan waarderen. Het is in Mali als het ware het hele jaar rond vrijmarkt, dat is dé Malinese manier van winkelen. Sinds ons verblijf daar ben ik het dan ook meer en meer gaan waarderen. Ook onze afdingkunsten konden we goed gebruiken vandaag.

Het is ook altijd weer bijzonder om te zien wat er allemaal te vinden is op zo'n markt. Ook wel veel “oude spullen” als je het op het eerste gezicht bekijkt (vanuit Nederlands oogpunt)....maar zo nu en dan nog goed bruikbaar in een land als Mali. Het is voor ons nu een stuk makkelijker (dan voor ons eerste vertrek in 2004) om te weten wat we nodig hebben in een land als Mali en wat er goed bruikbaar is. Anco heeft dan ook een versterker die hij graag wilde kopen op de kop getikt. Kun je in de winkels niet zo goedkoop krijgen, en we blijven tenslotte Nederlanders ;-)

Naast het vieren van Koninginnedag en andere Nederlandse tradities, komen we meer en meer terug in het Nederlandse ritme. Al blijft het hier nog steeds (erg) koud! Naast bezoeken aan familie, vrienden en sponsors om over ons werk te vertellen, werden we afgelopen woensdag ook uitgenodigd bij de EO Metterdaad radio voor een interview.

In een kwartier tijd konden we daar ons verhaal over 1,5 jaar wonen en werken in Mali kwijt. Het was overigens niet Live, dus de uitzending wordt nog uitgezonden nadat deze is ge-edit door de radio-afdeling. Voor ons dus ook spannend wat er uitkomt....De uitzending zal later ook op de website van de EO komen te staan.

Zodra we meer weten zullen we het vermelden op onze website. Wordt vervolgd!!

Zo'n 1e week in NL

We zijn alweer meer dan een week in Nederland en hebben nog weinig tot geen zon gezien ;-) Wel even anders zeg dan in Mali, waar we in maanden geen regen hebben gezien...En wat doet het hier zo nu en dan: miezeren, niet eens écht regenen. In Mali komen de regens – als het dan toch moet – met bakken uit de hemel.

Niet dat we klagen hoor! Want bij de Nederlandse temp. heb je toch echt meer energie. In Mali – bij een temp. van 40+ graden – lijkt het soms net of je hoofd vol watten of zaagsel zit. Geef mij dan maar een beetje kou, daar kun je je tenslotte makkelijk tegen kleden.

Maar goed, zo'n eerste week in Nederland dus...Het begint langzaamaan te “dalen” dat we echt in Nederland zijn, en dan wel voor langere tijd. Gevoelsmatig is het nog erg moeilijk om Mali en Nederland te combineren. Het is net alsof je niet in Mali bent geweest als je hier bent, en andersom. Hmm, vreemd gevoel dus.

We hebben ons heerlijk uitgeleefd als het gaat om etenswaren die we gemist hebben de afgelopen tijd: appeltaart met slagroom, frikandellen, stamppotten, appelmoes, bruine boterhammen, hagelslag, pindakaas, M&M's etc. Op een verjaardag zaterdag kreeg ik spontaan de vraag toen ik een stuk apppeltaart verorberde: Is dit de eerste keer weer dat je dit eet? Nee dus, we worden van alle kanten verwend. De boerderij in Zuidland noemt zich dan ook niet voor niets: hotel Bergeijk ;-)

Maar goed, deze weblog gaat uiteraard niet alleen over materiële zaken. Ook de contacten zijn weer spontaan en leuk. Het is toch maar makkelijk hoor, om in je eigen taal te kunnen praten. Frans en Bambara lijkt ook weer erg ver weg, bent benieuwd of we na drie maanden Nederland stotterend in Mali aankomen. Maar ja, dat zien we dan wel weer. Alles op z'n tijd.

Wat we erg gaaf vonden om mee te maken, was de doopdienst van Janneke (vrouw van Anco's jongste broer Marc) gisteren. Een waar getuigenis in een heel warme en jonge gemeente. Er stonden 6 dopelingen op het programma, maar het werden er spontaan 8, toen de vraag werd gesteld of er ook mensen in het publiek waren die zich vandaag geroepen voelden zich te laten dopen.

Apart wel hoor, maar heel gaaf, om het eens van zo'n kant mee te maken. Ik denk dat we het dooponderricht (wat je vooraf moet hebben) soms zwaarder maken dan het zou moeten zijn. In de Bijbel werden mensen tenslotte ook “direct” gedoopt.

De “preek” deze zondag was dan ook erg duidelijk, heel helder neergezet. De twee mensen die spontaan opstonden, werden eerst mee naar achteren genomen om even te praten en gingen toen alsnog onder. Het was een waar feest om bij te mogen zijn. Anco noemde ook dat het gewoon gaaf is om te zien hoe God in mensen werkt, hoe mensenlevens totaal kunnen veranderen. En zo is het maar net.

Grappig was wel, dat het a) regende (hoe kan het ook anders ;-) en dat b) Jonathan (kleine van Janneke & Marc) me toch een keel opzette toen zijn moeder in het doopbad stond. Wat bleek later nu: hij wilde ook zwemmen ...;-) Was het er helemaal niet mee eens dat alleen zijn moeder mocht, terwijl ze toch altijd samen op babyzwemmen zaten. Sja, hoe leg je dat nu uit??

Brr, koud hé!

Zaterdagochtend stonden we er dan: op Nederlandse bodem! Na een voorspoedige reis kwamen wij - en bagage! - veilig aan op Schiphol. Met ons slaperig hoofd mochten we een groep familie en vrienden begroetten. Ook maakten we voor het eerst kennis met de jongste telgen in de familie. Wel vreemd hoor!!

We zijn inmiddels drie dagen verder en het verblijf in Nederland voelt ook nog enigszins "vreemd" aan. Het is moeilijk uit te leggen waarom, behalve bijvoorbeeld dat: we nu functioneren in een klimaat van 13-15 graden i.p.v. 40-45; we een extra lange warme douche nemen i.p.v. een ijskoude; alle verkeersregels duidelijk zijn én mensen zich eraan houden ;-)
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. We merken - na ruim 1,5 jaar wonen en werken in Mali - dat het het leven zo anders in elkaar steekt, dat we er gewoon weer even aan moeten wennen. Raar hé, hadden we eigenlijk niet gedacht!

Maar leuk is het, om vrienden en familie weer te zien en te mogen horen hoe het hen momenteel vergaat. Leuk was het ook, om bijvoorbeeld Maaike (dochtertje van Anco's broer) op schoot te hebben, rond uit pratend alsof we niet weg waren geweest. Ze zette dan ook maar direct de onderhandelingen voor een grote trampoline in. Ze had tenslotte al een jaar gespaard en had nog maar 10 euro nodig voor de 'grote aankoop'. Ik kon niets anders dan glimlachen.

Ook Jobbe - de hond op de boerderij - heeft sinds onze aankomst vreugdesprongen gemaakt. Hij wist niet hoe hard hij moest kwispelen toen hij Anco in het oog kreeg. Toen we vandaag de mountainbike van zolder haalde (Ewien fietste braaf elke dag met de hond voor het vertrek naar Mali), werd het hem bijna teveel, zo uitzinnig van vreugde was hij. Geloof dat ik toch echt weer aan de dagelijkse fietstocht "vastzit" ;-) Maar ja, aan een beetje conditie-opbouw was ik wel toe, dus dit is wellicht een goede start.

Dachten we in Mali technische problemen te hebben met onze computers/laptop vanwege het stof en de hitte. In Nederland kregen we deze vanwege de kou. Mijn laptop bleek de temperatuurswisseling van 45 naar 15 graden niet aan te kunnen en zegt momenteel geen boe of ba. Wel lastig, zo aan het begin van ons verlof.

Mocht iemand dus een mailtje hebben gestuurd en nog geen antwoord hebben ontvangen: zie probleem hierboven! We checken onze mail wel regelmatig online, maar het is toch anders...De technische helpdesk aan de Krommedijk heeft zich momenteel - met hart en ziel - op het probleem gestort en zegt : het komt goed! Wanneer weten we alleen nog niet. Alles wordt echter uit de kast gehaald. Momenteel wordt de open haard extra hard gestookt, in de hoop het apparaat weer aan de praat te krijgen.

De komende drie maanden zullen we gebruiken om o.a. ruim 50 bezoeken kris kras door Nederland af te leggen. We zien er dan ook naar uit om een ieder te ontmoeten. Mochten jullie ons willen bellen...Sinds vanmiddag beschikken we over een nieuw mobiel nr. in Nederland: 06-50464957. Tot ziens / bels in Nederland!

Laatste loodjes

Spreekwoordelijk zijn de laatste loodjes zwaar. In ons geval zwaar, maar afwisselend ;-) We zijn gisteren teruggekomen van een korte trip dit keer naar Koutiala. We waren er letterlijk 1,5 dag. En dan praten we toch over een reis van zo'n 900 kilometer...

Het was goed om onze collega's daar nog een keer te zien en werk af te maken en over te dragen. Eén van de verpleegsters van het Koutiala ziekenhuis gaat het onderhoud van de website doen. Anco heeft in de hitte nog wat solar panel testen gedaan en enkelen toegevoegd om het internet netwerk draaiende te houden tijdens ons verlof. Daarnaast was er tijd over om met de drie kids van onze collega's trampoline te springen onder de watersproeier.

Deze laatste dagen voor verlof zijn goed, maar vooral hectisch. Er komen veel onverwachtse dingen tussendoor. Mensen die erachter komen dat we weggaan en met een computer voor de deur staan, of “gewoon” om afscheid te nemen. Van pakken is tot op heden nog niet veel gekomen. Het logeerbed – waarop alles moet worden uitgestald – is in ieder geval leeggeruimd. Het inpakfeest kan morgen (eindelijk) beginnen.

Onze to do lijst wordt steeds korter, maar is nog niet helemaal afgestreept. Vandaag kregen we telefonisch te horen dat er een lijst klaarligt met namen voor de tweede studentengroep in Bolle Mineur. Morgen komt Joel, onze leraar daar, langs zodat we het met eigen ogen kunnen aanschouwen. Het blijft in dit geval toch een beetje: eerst zien, dan geloven. We hebben al teveel onverwachte wendingen in de gevangenis meegemaakt ;-)

Ons testcyber is verhuisd en de tijd dat we in NL zijn zullen als test worden gezien. Om te bekijken of deze nieuwe plek ook zal gaan uitwerken. Of er voldoende klanten komen, zodat de kosten gelijk zullen zijn aan de baten. We zijn benieuwd! Onze werker Paul krijgt hierdoor voorlopig even een nieuwe “baas” - een CMA-dominee en tevens verhuurder van het gebouw waarin het cyber zich bevindt - en dat vindt hij wel spannend. Ook moet hij wennen aan een nieuwe werkomgeving en nieuwe collega's.

Voor ons is het allemaal ook nieuw: het achterlaten van mensen en projecten. We hebben er vertrouwen in dat het goed doordraait in de tijd dat wij er niet zijn. Onze visie vanaf het begin was om direct Malinezen te trainen bij het werk dat we doen. Zodat het werk doorgaat als wij – zoals zeer binnenkort het geval is – voor drie maanden op verlof zijn.

(Almost) ready to take off

Geregeld plagen we elkaar met de vraag: kaar om weg te gaan? Nog niet dus, we hebben onze koffers onder het stof vandaan gehaald, maar daar blijft het bij. Er zijn nog teveel (werk)zaken die ons bezig houden in deze laatste 10 dagen voor vertrek.

Vandaag hebben we met onze directeur en de radio/media-coördinator West-Afrika een goed en positief gesprek gehad over ons mogelijke toekomstige werk. Twee dagen hiervoor hadden we soortgelijke gesprekken met onze velddirecteur en zijn vrouw in een “glazen” restaurant, ver uitkijkend over Bamako. Een bijzonder details over deze twee afzonderlijke gebeurtenissen is, dat we tot eenzelfde soort ideeën en scenario kwamen. Zonder hierover van tevoren met elkaar te hebben gepraat. Joel (onze directeur) reageerde achteraf dan ook: het is geweldig om op deze manier bevestiging te mogen ontvangen.

We willen nog niet teveel kwijt over wat we na ons verlof zullen gaan doen, omdat het allemaal nog in een voor-stadium is. In Nederland zullen we ook met de CAMA-directeur en het bestuur een en ander gaan bespreken. Toch groeit ons vertrouwen in deze laatste weken voor vertrek en zien we uit naar de mogelijkheden tijdens onze terugkomst in Mali. Want dat staat voor ons vast, dat we, D.V. terugkeren naar Mali.

Ondertussen proberen we ons hoofd – zo goed als het gaat – bij ons af te ronden werk te houden. En dat terwijl de Malinezen ook echt klagen dat de hitte toeneemt. Het is zo'n 45 graden buiten op het moment dat ik deze weblog schrijf (14.00 uur Malinese tijd). Gisteren bekroop me het gevoel dat een leger watten de plaats van mijn hersenen in hadden genomen. Zo voelt het soms althans....

Ons testcybercafé gaat een dezer dagen verhuizen. Een CAMA dominee alhier heeft een aantrekkelijke stek, waar meer 'aanloop' zal zijn van mensen omdat het dicht aan de weg ligt. Momenteel bevindt ons cyber zich nog steeds op de “tijdelijke locatie”, naast onze compound.

Na een jaar goed te hebben gedraaid, lijkt de tijd te zijn gekomen om te verhuizen. Op de nieuwe locatie zal de plek ook meer gaan dienen als 'werkplek' voor CAMA dominees. Een centrale plek waar zij zich rustig kunnen terugtrekken en hun research / hun werk kunnen doen. Paul, onze werker in het cyber, verhuist gewoon mee. Hij kan de plek al fietsend bereiken.

Zaterdagochtend rest ons nog een laatste Bambara-examen (voorlopig). En we nemen niet echt de tijd om te leren ;-) Na het examen willen we nog een paar dagen richting Koutiala. Om de website over te dragen en ander werk af te ronden, en natuurlijk om afscheid te nemen van onze collega's aldaar. Het zal vreemd zijn om hen 3 maanden niet meer te kunnen begroeten.

Meeste dromen zijn bedrog

Naast het maken en afwerken van 'to do' lists, voor in Mali en Nederland, merk ik met name ook door mijn dromen dat de terugkeer naar Nederland nadert. Ik droom bijvoorbeeld over het feit dat ik er niet meer volgens de laatste mode in Nederland bijloop...Of over de ontvangst bij vrienden thuis die van 0 kinderen naar 1 of meerdere gingen in 1,5 jaar tijd. De tijd van ons verblijf in Mali dus.

Met een vriendin heb ik er wat lacherig over gedaan en dacht ik eigenlijk: ha ha, de meeste dromen zijn toch bedrog, aldus Marco Borsato. Maar uiteraard – alle studies nalopend – zit er ook een grote kern van waarheid in de dromen die ons 's nachts uit de slaap kunnen houden (of niet).

Begrijp me niet verkeerd, we zien er echt naar uit om drie maanden naar Nederland terug te keren. Daarbij denkend aan bijvoorbeeld: een weerzien met familie, vrienden, het uit de muur trekken van een kroket, een strandwandeling, een bruine boterham met kaas, een meer gestructureerd leven, kou ipv hitte, etc.

Maar toch ervaren we ook een stuk (gezonde) stress. Stress om 1,5 jaar te overbruggen, aan bepaalde verwachtingen van verschillende partijen te 'moeten' voldoen, de boodschap van ons verblijf in Mali over te laten komen, etc. We hopen door middel van foto's, videofilmpjes, verhalen écht duidelijk te mogen maken wat 1,5 jaar wonen en werken in Mali voor ons betekende. Al beseffen we ook (terdege) dat het zo moeilijk is soms om een (zo anders) leven beeldend en begrijpend te maken aan mensen die nooit in (West)Afrika zijn geweest.

Daarnaast ligt er ook de uitdaging om (nieuwe) sponsors warm te maken voor een nieuwe termijn in Mali. En uiteraard de gesprekken met het CAMA-bestuur, door wie we tenslotte zijn en opnieuw moeten worden uitgezonden.

Momenteel zijn we alles netjes aan het afronden in Mali. Zo hebben we een “compound” bijeenkomst gehad vanochtend. Om met alle families die daar wonen te praten over (regel)zaken tijdens onze afwezigheid van drie maanden. Maar ook om privé elkaar te ontmoeten en er voor elkaar te zijn en te bidden. Het is soms bijzonder hoe je op één compound kunt wonen zonder elkaar echt veel te zien. Vanwege alle dingen die een ieder bezighouden.

Het verlangen naar Nederland is groter dan de stress, no worries ;-) Maar het is toch grappig dat bepaalde aspecten terugkomen door middel van dromen. Wellicht een goede voorbereiding op dat wat daadwerkelijk komen gaat? Of zijn de meeste dromen toch gewoon bedrog??