Terug van weggeweest

Sommige van jullie zullen onze weblogs gemist hebben de afgelopen week, anderen zullen het niet gemerkt hebben dat er een gat in het schrijven van weblogs zat...Vandaag, zaterdag, zijn we teruggekeerd van een 4-daagse conferentie in Bamako.

Hmm, geen reden zou je zeggen om ons niet van weblogs te voorzien. Jawel, toch wel, omdat we voor deze conferentie op een plaats waren waar het lastig was om ons te connecteren met internet. Daarbij kwam ook nog dat gedurende deze tijd onze 'internetlijn' thuis niet werkend was. De kabel tussen Bamako en Dakar, die ons normaliter van internet voorziet, was onderbroken.

Maar goed, genoeg hierover. De conferentie was georganiseerd door onze regionale leiders, om met ons, het team, te praten over de 'gezondheid' van ons veld. Iets waarover we als zendingswerkers wel eens (opzettelijk) vergeten te praten, door alle drukte in het werk, de aanpassing aan een nieuw land en een nieuwe cultuur, etc.

De komst van een nieuwe veldleider en zijn gezin, begin augustus, leek een geschikt moment om hiervoor tijd in te ruimen. Deze dagen hebben we hen dan ook beter mogen leren kennen en was er openheid om zowel goede als minder goede dingen te bespreken. Ook werd de gelegenheid geboden om met IM, de regionale leiders, te praten over het beleid dat door hen is en wordt uitgestippeld. Over de manier waarop zij tot bepaalde keuzes (zijn ge)komen.

Zo'n kleine week is intensief en ook confronterend. Er werd van elk teamlid gevraagd om eerlijk, ECHT, te zijn en je hart bloot te leggen. Ook als er minder leuke, pijnlijke dingen waren die met elkaar besproken moesten worden. Om op deze wijze als team vooruit te kunnen komen en met vertrouwen de toekomst tegemoet te zien.

Het was voor ons een verfrissende week, waarop we zowel serieuze als fun dingen als team mochten doen. De eerste avond werd bijvoorbeeld geopend met een heus potje Nederlands sjoelen. Wij Nederlanders moesten al lachen wanneer onze Amerikaanse collega's het woord probeerden uit te spreken ;-) Ook mochten we ervaren dat er in de loop der week meer begrip ontstond voor elkaar en voor elkaars wensen en behoeften.

Je hebt elkaar als team hard nodig in een land als Mali. Of eigenlijk in elk land 'anders' dan je thuisland. Ieders gaven en talenten komen zoveel beter tot uiting als je er voor elkaar bent, zowel in werk als privé. En we ons gesteund mogen weten door een capabele leider, die het beste in ieders teamlid naar boven wil halen. Dit alles onder leiding van Hem die een plan heeft met een ieder van ons en elk teamlid geplaatst heeft in de plaats en positie waar hij/zij nu verkeert.

Kip ik heb je

Niet letterlijk bedoeld in dit geval, maar het leek me een goede titel om in ieder geval de aandacht te trekken ;-) De weblog van vandaag gaat over bepaalde Afrikaanse denkwijzen, die zo nu en dan (tot vaak) haaks staan op die van ons. Eerder hebben we onze naaier al genoemd, die er voor ons een nogal onlogische denkwijze op nahield.

Maar goed, kippen dus. Zoals jullie weten hebben we er 3: 2 hennen en 1 haan. Soms, de laatste tijd zelfs vaker, loop je met een slaperig hoofd de buitenlucht in en sta je opeens oog in oog met....jawel een kip. Om precies te zijn altijd dezelfde kip. Misschien zelfs een avontuurlijke kip?? Je moet dan eerst de kip vangen en weer terug zetten voor je verder kan met de orde (welke orde ;-) van de dag. Maar dat terzijde.

Nu hebben we deze kippen al een aantal maanden en zijn ze, aldus kenners, 'legklaar' (of hoe noem je dat?). Afrikaanse kenners, zoals Aya, horen het aan de manier waarop ze kakelen. Andere, Nederlandse kenners, kijken gewoon naar hun leeftijd en groei. Maar goed, beide partijen zijn het hierin eens, dat het leggen van eieren kan beginnen.

Elke morgen kijken we dus vol verwachting of er een ei (liefst meer) ligt, maar tot op heden is dat nog niet het geval. De haan groeit en groeit, en is niet voor niets haantje de voorste. De kippen groeien ook, maar in iets mindere mate. Afrikanen zeggen dan ook op het nog niet leggen, zet de kip een mes op zijn keel. Niet al te letterlijk natuurlijk, maar een mes komt er wel bij te pas. Men laat de kip dan een mes zien en 'dreigt' deze de keel door te snijden als zij niet snel met eieren komt. En dit is een serieuze gelegenheid, even voor alle duidelijkheid.

Nederlandse, nuchtere kenners constateren dat de kippen 'ook' nog geen eieren leggen, omdat er geen goede broedplaats is gemaakt. Een aarde pot (niet ideaal) wordt vervolgens met een soort hooi bedekt en 'men' besluit er een gekocht ei in te leggen om hen wellicht op een idee te brengen. Is weer eens wat anders dan een mes op je keel ;-)

Laat nu de verwarring groot zijn als Aya het water 's ochtends verschoond van de kippen en een ei ziet. Vol vreugde wordt haar mes-theorie bevestigd, terwijl wij proberen uit te leggen waar dit specifieke ei vandaan komt. Nee hoor, het mes heeft geholpen!

Al met al houdt het eieren leggen ons bezig en houden we er, ieder vanuit zijn eigen opvoeding en culturele achtergrond, andere ideeën op na. Dus kippenkenners: als je een goed idee hebt, deel het dan. Dan kunnen we deze eens naast elkaar leggen...

Dagelijkse harde praktijk

In Mali worden we dagelijks met mensen geconfronteerd die in nood verkeren. Het is altijd weer moeilijk om op zo'n moment een weloverwogen keuze te maken iemand wel of niet te helpen.

Zo heeft onze sticker 'Mission Protestante CMA' op onze geleende auto zowel voor- als nadelen. In Mali kun je makkelijk over 'spirituele zaken' praten, dat is voor hen aan de orde van de dag. Het spirituele en het dagelijks leven lopen als het ware door elkaar heen, het loopt in elkaar over. Dit heeft dan bijvoorbeeld tot gevolg dat ze even een praatje komen maken en vertellen dat zij ook gelovig zijn.

Moeilijker wordt het echter als je dagelijks mensen op je pad tegenkomt die een bepaalde nood aan je bekend komen maken. En vinden dat je hen 'in naam van God' moet helpen. Maar ja, we kunnen nu eenmaal niet iedereen in Bamako/Mali helpen. Zou mooi zijn, want dan zouden we het ook direct doen ;-)

Het is dan ook zaak om per situatie te bekijken wat je wel of niet kan doen en dat is niet altijd even makkelijk. Zo kwamen we een man tegen bij het huis van onze nieuwe directeur, die ons om geld voor medicijnen vroeg. Duidelijke vraag zou je zeggen, al zijn er ook mensen die zodra ze de medicijnen ontvangen het weer inwisselen bij de apotheek voor geld. Maar goed, in zijn geval konden we zien dat hij pijn leed, en dat hij duidelijk (zoals hij zelf ook aangaf) echt een operatie had ondergaan enkele dagen geleden.

Normaliter zou hij dan eerst bij zijn familie terecht moeten kunnen voor geld en dat vroegen we hem dan ook. Hij antwoordde geen familie te hebben. Moeilijk te begrijpen, maar we konden alleen afgaan op zijn woord in dit geval. In deze situatie besloten we dan ook met hem naar de apotheek te gaan, de medicijnen te kopen en hem af te zetten bij een kleine kliniek voor behandeling.

Het blijft hierin toch dagelijks zoeken naar een balans. En om wijsheid en het kunnen doorgronden van bepaalde mensen met hun verhalen. Want er zijn echt mensen die kunnen liegen alsof het gedrukt staat (ook daar hebben we na 11 maanden Mali voldoende ervaring mee, helaas ;-) Toch willen we ons hart door enkele slechte ervaringen niet laten verharden.

Stromen van water

Mali komt zo nu en dan in het (Nederlandse) nieuws vanwege aanhoudende droogte. Met als gevolg watertekort voor dieren en voedseltekort voor mensen. Dit doet zich met name voor in de Noordelijke gebieden van Mali, zoals Timboektoe, Gao, Mopti. In Bamako hebben we, zegt men, ook minder regen dan normaal, maar regenen kan het!!

Zo reden we van de week van kantoor naar huis, na een hevige regenbui van slechts enkele minuten. Wat bleek? De regen had de goten (die toch al verstopt zaten) zo gevult, dat overstroming onvermijdelijk was. En wat voor een overstroming (zie foto's). Het was net een waterkolk waar doorheen je je moest manoeuvreren. Je zag ook mensen met een vishengel.

Een vishengel zou je zeggen? Ja, niet om vissen te vangen op dat moment, maar om langsdrijvende waardevolle dingen uit het water te vissen. Nou ja, waardevol? Wat waardevol is in de ogen van een West-Afrikaan zien wij nog altijd niet als waarde. Als we praten over spullen dan hé ;-)

Hier in Bamako, en dus op onze compound, genieten we door deze regen koele nachten. En groeit het geplante maïs als nooit tevoren. De kippen (gesitueerd achter deze maïs) zijn vrijwel onzichtbaar geworden. Met als gevolg dat we ze, na onze terugkomst uit Koutiala, nogal eens vergaten.

Toch is de droogte in genoemde gebieden van Mali ernstig. Er verschijnen nu dagelijks berichten in de buitenlandse media (http://www.irinnews.org) en blijkt dat overheid en ontwikkelingswerkers het niet eens worden over de situatie.

Meer hierover kunnen jullie lezen in de digitale nieuwsbrief van Afrikanieuws (http://www.afrikanieuws.nl), waarvoor Ewien zo nu en dan in haar vrije tijd schrijft. De nieuwsbrief van deze week bevat een artikel van haar als het gaat om de (dreigende) hongersnood in Mali.

Terug in Bamako

We zijn na ruim een week in Koutiala weer terug in Bamako. Wel beetje vreemd nog hoor, terug in zo'n leeg huis, als je ruim een week in een huis hebt gelogeerd met 3 kinderen. Die maar wat graag wilden dat 'uncle Anco' en 'aunt Ewien' mee gingen springen op de .......trampoline!!!

Maar goed, naast de trampoline waren er ook voldoende andere dingen te doen ;-) We hebben al wel gezien dat Koutiala een ideale plek zou zijn om een internetcafé te starten. Maar, we zullen zien wat de toekomst gaat brengen.

Het was 'leuk' om te zien hoe snel het internet (dat er voor onze komst niet was) in gebruik werd genomen. Lange uren werden gemaakt achter de computer, en niet alleen voor werk doeleinden. Ook werd Skype direct de nummer 1 hit van onze collega's. Het werd direct een stuk gemakkelijker en aantrekkelijker om even naar huis te bellen.

Ook op het CPAM-kantoor (hoofdkantoor zeg maar van o.a. het ziekenhuis dat wordt gebouwd) werd internet met dank ontvangen. De afgelopen maanden waren er zoveel problemen met de telefoonlijn geweest, dat het bijna onmogelijk werd om e-mails met grotere attachments binnen te halen. En dat toen er juist e-mails vanuit Amerika werden verzonden met bouwtekeningen voor het ziekenhuis eraan (oei!!).

Onze collega's aldaar vertelde ons ook een leuke anekdote over de trampoline die ze hadden aangeschaft. Op een gegeven ogenblik vroeg een collega die naast hen woont aan een 'dorpbewoner' of ze de nieuwe dokter al ontmoet hadden. Degene dus in het huis met de trampoline ;-) Ja, had de bewoner geantwoord, maar er gebeuren soms vreemde dingen in hun compound. Je ziet namelijk zo nu en dan mensen boven de muur uitkomen!!

Ze wisten dus helemaal niet wat ze zagen, als ze telkens een stuk lichaam boven de buitenmuur uit zagen komen (bij de sprong) en dan weer niet, en dan weer wel, etc. De collega's in Koutiala hebben er flink om kunnen lachen. Anco stelde ook al voor om een 'wedstrijd' uit te zetten met de vraag hoe het toch komt dat de mensen zo op en neer de lucht in gaan. De winnaar zal dan als prijs een avondje op de trampoline krijgen. Denk dat we dan heel vreemde dingen kunnen verwachten ;-)

De nachtwaker van onze collega's (met trampoline) zit zo nu en dan ook verbouwereerd te kijken als we met z'n allen aan het springen waren. Nadat we moe en bezweet van het springen waren, ging hij, toen iedereen weer binnen was, toch maar eens een kijkje onder de trampoline nemen. Want ja, hoe kan het toch dat we met z'n allen zo hoog de lucht in gaan??

Gebruik wat je hebt

Toch een digitaal bericht vanuit Koutiala. Sinds het weekend beschikt ook Koutiala over een snelle internetverbinding. Iets wat tot voor kort nog niet voor mogelijk werd gehouden. Maar daarover gaat deze weblog vandaag niet, meer over de internetverbinding en andere lopende projecten in onze komende augustus-nieuwsbrief.

'Gebruik wat je hebt' werd ons nog een goed duidelijk toen Anco een lekker zittende 'housebroek' voor hemzelf liet maken. Althans, die Ewien voor hem liet maken door een 'nieuwe' kleermaker. Eén die we voorheen nog geen naai-opdrachten hadden gegeven. Altijd weer een test...dat bleek ook dit keer weer.

Ewien was naar de markt geweest om 3 lappen stof te kopen, in de kleur die zij dacht dat Anco mooi zou vinden. Nou, tot daar ging het allemaal nog goed. Vervolgens nam zij zelf één lap om er een wikkelrok van te maken voor in huis. Mocht je dan onverwachts bezoek krijgen, terwijl je in je korte broek achter de computer zit, dan kun je nog altijd snel in een rok wikkelen. Tot hier ging het ook nog allemaal volgens plan.

Dit keer wilden we wel eens een andere naaier uitproberen, om te zien hoe 'precies' (erg belangrijk woord in de naaiwereld ;-) hij een modelbroek na kon maken. Wij dus 2 lappen stof (zaten nog aan elkaar, vandaar) meegegeven aan Aya, die naast de betreffende naaier woont. Plus een perfect passend model, kon niet beter!

Enigszins verbaasd reageerden we toen Aya de dag voor ons vertrek naar Koutiala naar ons toekwam om te zeggen dat de broek bijna klaar was. Alleen de afronding moest nog verzorgd worden. Da's snel dacht Ewien nog bij zichzelf, maar even wachten hoe een en ander uitpakt. En ja hoor, de broek kwam. En wat voor een broek !!

Waren de pijpen te kort? Nee, gelukkig niet. Was de broek niet goed afgewerkt (= delen vergeten, gaten die nog niet zijn dichtgemaakt)? Nee, ook dat niet. Maar wat dan? We legde de nieuwe broek op de modelbroek en ja hoor, laat de modelbroek nu minimaal 1,5 keer breder zijn dan de nieuwe broek. Een olifant kon zijn 'achterwerk' (pardon) er in kwijt. Dus, ja, daar wilden we wel een uitleg bij.

Wel, verklaarde onze naaier (via een tussenpersoon). Als je weinig stof hebt, maak je een passende, 'kleine' broek, maar als je veel stof hebt, maak je een GROTE broek. Ze hadden de broek dus gewoon simpelweg groter gemaakt, omdat we meer stof hadden gegeven. Je gebruikt dus gewoon op wat je hebt. Nou, daar zakt toch letterlijk je broek van af of niet ? ;-) Dat is wat men noemt Afrikaanse logica!!! En deze gedachtegang doet zich niet alleen voor bij het naaien van broeken....