In onze vorige weblog schreven we over onze reis naar Guinée en de zoektocht die we zouden gaan inzetten om de zoon van Aya te zoeken...Allereerst, onze reis naar Guinée was geweldig. Het was er zo koel en groen dat de gedachte zo nu en dan kwam bovendrijven om van land te veranderen ;-)
Het was goed om het medische werk in Guinée te zien, en om even in een andere omgeving te zijn. Het bleek dat Anco ook niet voor niets mee was gegaan op deze trip, omdat hij nog wat technische foefjes kon uitvoeren om de eerste 2 operaties te laten doorgaan. Een 'elektrisch snijapparaat' (weet even geen andere naam) werkte niet meer wegens kortsluiting en deze was voor de operaties echt nodig. De operatiekamer was nog niet klaar, maar zo goed mogelijk ingericht. Dr. Tim, een plastisch chirurg, had het apparaat nodig, omdat hij allerlei hele grote gezwellen ging wegnemen bij een klein jongetje en vrouw.
Tijdens ons verblijf naar Guinée zijn we ook tot rust gekomen, hebben we 'lekker' in het huis van onze nieuwe collega(dokter) Saskia geklust....En zijn we dus op zoek gegaan naar de zoon van Aya, onze werker. Voordat we op reis gingen hadden we haar er al enigszins voorbereid op het feit dat we hem wellicht niet zouden vinden. Maar nee, zei Aya, jullie gaan hem vinden, ik bid er iedere dag voor.
Afgelopen vrijdag gingen we dan echt op zoek. Het kamp, speciaal voor Ivorianen, bleek zo'n 60 kilometer verwijderd te zijn van de plek waar we zaten. Da's niet al te ver. Samen met Moses, een van de oprichters van het ziekenhuis, en een andere collega, gingen we op pad. De zanderige weg ernaartoe was lang, maar prima begaanbaar.
We bleken bij aankomst zonder problemen het kamp in te kunnen. UNHCR heeft dit kamp van ruim 3.000 vluchtelingen opgezet met minimale levensvoorzieningen. Je moet je het kamp voorstellen als een plek waar allerlei grote tenten staan opgedeeld in kleine slaapcabines. Vooral de grote hoeveelheid (kleine) kinderen viel ons op.
Aya's zoon was nog op zijn werk, ondertussen hadden we haar (grote) zus van 60 jaar (!!) gevonden. Ze stond te dansen van vreugde bij het zien van foto's van Aya. Het was heel leuk om de grote vreugde bij haar en anderen te zien. Allemaal gelach, druk gepraat,...Vervolgens hebben we de zoon en zus apart genomen in hun tent om een groet van hen met de videocamera op te nemen. Hierin vertelde ze Aya dat ze binnenkort naar Bamako hoopten te komen, nadat haar zus de naaicursus die ze volgde heeft afgerond. Goed nieuws dus voor Aya! Toen ze de videoboodschap zag, terug in Bamako, viel ze van de ene oh in de ah en vertelde ze ons nu goed te kunnen slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten