Zoals in de vorige Weblog genoemd zijn we in Koutiala voor een oriëntatie met allemaal 'nieuwe' zendelingen. Momenteel staan we aan het einde hiervan. We blijven echter nog een paar dagen in Koutiala om wat voorbereidend werk te doen. Anco is al meerdere keren het dak op gegaan om te kijken of de satellietreceiver die we in ons bezit hebben beter gaat werken in Koutiala dan in Bamako. Afwachten maar....
De oriëntatie is goed, zoals eerder gezegd, om een stevige basis voor relaties te leggen. We zitten tenslotte als nieuwelingen op het veld allemaal in hetzelfde schuitje. En dat schept vaak een band.
Gisteren, de laatste dag, gebeurde er wel iets heel onverwachts. Anco werd de eerste 'echte' patiënt van dokter Dan, gynaecoloog, één van de nieuwste zendelingen op het veld. Hoe ontstond dit? Hmm, op een heel bijzondere manier ;-) Nooit geweten, voor deze gebeurtenis plaats vond, dat een ventilator zo gevaarlijk kon zijn...Dit is wat er gebeurde.
Anco, die nogal lang is, rekte zich uit en raakte met zijn hand 'verstrikt' in de sneldraaiende plafondventilator. Tak, tak, zei de ventilator die in aanraking kwam met zijn hand. Auw, zei Anco in eerste instantie toen zijn hand nog verdoofd was. Enige seconden later kregen meerdere mensen door dat het toch wel wat meer opleverde dan auw. Het was een aardig diepe snee, ingesneden tot op het bot. Dokter Dan en zuster Olive verschenen op het toneel en besloten dat er hechtingen aan te pas moesten komen.
De voorbereiding van de behandeling was enigszins komisch. Dokter Dan's spullen zijn nog niet uitgepakt, dus op jacht naar wat er zoal op de compound (lees: zuster Olive's huis) te vinden is. Gereedschap en draad gevonden, en koken maar voor de sterilisatie. Helaas geen verdovende middelen aanwezig, dus dan maar op de echte 'bush-manier'. Publiek was in ieder geval ruim aanwezig, er werd opgemerkt of dit onderdeel van de oriëntatie was. Teambuilding was het echter wel, want iedereen bracht op zijn/haar manier steun aan de patiënt.
Ewien hield het hoofd koel van Anco met een Tampico, een waterijsje gehuld in een washandje, zodat hij hopelijk niet flauw zou vallen. Alhoewel, meerdere mensen hadden gegrapt dat dat wellicht een goede verdoving zou zijn. Na ongeveer 20 minuten voorbereidingstijd merkte de directeur en zijn vrouw op, dat een gynaecoloog, een vroedvrouw en een tandarts wel erg veel tijd nodig hadden om een vingerhechting voor te bereiden. Ze zijn blijkbaar bevallingen gewend die nogal eens op zich laten wachten. Continue gelach vanuit de keuken gaf aan dat het medische team in hun element was. Goede teambuilding dus.
Eindelijk brak hét moment aan: hand op tafel en Anco kijkt eerst maar even de andere kant op. De eerste hechting zonder verdoving viel niet al te hard tegen, dus bij de volgende maar eens mee gekeken hoe Dokter Dan de hechtingen erin zette. Eind goed, al goed. Pleister erop en lopen maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten