Zijn jullie ooit wel eens een echte leugenaar tegengekomen op straat? Eentje die zich zo goed in zijn rol kan verplaatsen, dat hij op aanvraag tranen uit de kast trekt. En in mijn beleving zijn eigen leugen op het laatst zelf gaat geloven. De afgelopen week kregen we met zo iemand te maken; dit is ons verhaal...
Het begon na de zondagavonddienst, waarin alle zendelingen en andere ontwikkelingswerkers een dienst in het Engels krijgen aangeboden. Na deze diensten staan er altijd bedelaars, verkopers, etc. op de stoep van de kerk, in afwachting van wat kleingeld, medicijnen of andere dingen.
Zo hadden we afgelopen zondag een gevluchte Ivoriaan (aldus zijn papieren), Yaya Dembele, aan ons autoraam staan. Nadat Anco 10 minuten met hem had gepraat en gezegd had dat we écht geen geld bij ons hadden (de waarheid overigens!), besloot hij hem ons visitekaartje te geven. Als hij dan serieus met zijn familie herenigd wilden worden en op zoek was naar geld voor een busticket, dan kon hij 's maandags bij ons op de compound langskomen. De meeste vragers zie je dan vervolgens niet meer terug.
Maar Yaya bleek een uitzondering te zijn op bovenstaande 'regel'. Toen we op maandag bij onze compound terugkeerden van een dagritje op de motor, vonden we Yaya wachtend op de hoek. Hij bleek de hele dag op ons gewacht te hebben. Anco vroeg hem naar binnen, praatte ruim een uur met hem om erachter te komen of zijn verhaal echt waar was. Zijn verhaal en antwoorden waren natuurlijk, overtuigend, waardoor Anco hem geld aanbod voor de busrit naar de grens. Yaya claimde (ook) christen te zijn en 'misbruikte' dit (bleek achteraf) om bij ons voeten aan de grond te krijgen.
Yaya kreeg zijn geld en vertrok weer. Nadat Anco hem op het hart had gedrukt hem te bellen als hij met zijn familie was herenigd. Einde happy story zou je denken...Maar nee...De volgende dag stond 'onze vriend' weer op de stoep. En dit keer beweerde hij de bus te hebben genomen naar de grens, om vervolgens niet door te worden gelaten wegens het ontbreken van een 'laisser passer/ID'. Of we hem nog eens van geld konden voorzien.
Dit keer kwam hij op een ongelegen moment, omdat we op het punt stonden te gaan eten en we daarna naar het vliegveld moesten om Anco's broer en vrouw af te zetten. Maar goed, Yaya was overtuigd van zijn verhaal en bleef flink aandringen, soms tot huilens toe. Anco en broer pakten de Malinese kaart erbij, al discussiërend of hij nu daadwerkelijk de bus richting grens had kunnen nemen in zo'n korte tijd of niet. En om welke reden hij dan 'zo dom' was geweest om diezelfde bus weer terug te nemen naar Bamako?
Anco wilde hem nog wel een kans geven, ikzelf was er niet zo zeker van. We konden hem, vond ik, op z'n minst een bord met eten geven. Dat deden we dus ook, ondertussen verder discussiërend wat we nu moesten doen. Anco besloot, wijs als hij is, de buurman en meer ervaren zendingswerker eens om advies te vragen. Wat bleek nu? 'Onze Aya' bleek op een zendingsnetwerk te worden omschreven als een leugenaar, die al meerdere mensen geld afhandig had gemaakt. Eén vrouw was zelfs zo bewogen door zijn verhaal, dat ze hem zo'n 200 euro aanbood.
Zodra Anco dit wist vroeg hij hem zijn tas en het geld dat hij over had. Anco en buurman doorzochten zijn tas, vonden niets noemenswaardig en scanden het papier waarmee hij mensen misleidde. Even rees de vraag wel of niet de politie te bellen, maar daarvoor hadden we 'geen tijd', vanwege de tocht naar het vliegveld. Om een lang verhaal ietsje korter te maken: Marc en Anco pakten hem bij zijn kraag, leidde hem naar de deur en zette hem buiten de poort. Maar zonder zijn tas terug te geven. Die kon hij de volgende dag komen kopen voor het geld dat hij van ons had gehad.
Opeens bleek onze zielige vluchteling niet zo zielig meer te zijn en kwam zijn ware, agressieve aard boven. Hij klom op de poort, huilde/schreeuwde om zijn tas en dreigde uiteindelijk met stenen onze 'geleende' auto te bekogelen. Nou, dat was het allemaal niet waard. Hij kreeg zijn tas terug met het verzoek nooit meer terug te komen. Pff, wat een belevenis...en wat kun je je soms vergissen in mensen ;-(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten