Wat bleek nu even later? We zagen Paul opkomen met het koor, vol overtuiging zingend en dansend. Op deze manier zagen we hem eens van een heel andere kant dan tijdens zijn werk. Voordat zijn kinderen werden opgedragen vond er van alles plaats. Het koor zette haar beste beentje voor als het gaat om zang en dans, de jongeren brachten liederen in het Frans ten gehore...
Daarna was het de beurt aan Paul & zijn vrouw en kinderen. Ze kwamen naar voren, beantwoordden een aantal vragen en ontvingen de zegen van de 'pasteurs'. Daarna werden andere 'pasteurs' naar voren gevraagd om hen een zegen toe te zingen. Het was echt een vrolijk ingerichte dienst. We staan er altijd versteld van hoe ritmisch de Malinezen zijn, zonder hiervoor al te veel moeite hoeven te doen.
Na de dienst ging het feest door, een select gezelschap blijft dan achter om met elkaar te eten. Het eten koken gaat echter niet als bij ons, even het gas aansteken en koken maar. De preparatie in Mali duurt vele malen langer. Wij werden dan ook uitgenodigd om mee in de schaduw te komen zitten om te praten en thee te drinken. Dat hebben we ongeveer 3 uur volgehouden!
Daarna vonden we het tijd (toch wel een westers begrip) om 'de weg te vragen'. In Mali geef je hiermee aan dat je het tijd vindt om naar huis te gaan. Malinezen zullen je dan, over het algemeen, niet direct de route geven en dan ben je 'verplicht' nog even te blijven. Na ons tweede bakje thee kregen we uiteindelijk 'groen licht', en deed de groep waarmee we waren opgetrokken ons uitgeleide.
*
Veel (CAMA)-kerken dragen kinderen op, om ze vervolgens op latere leeftijd (wanneer ze aangeven dit zelf te willen) te laten dopen (=volwassendoop).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten