Naadloze aansluiting, of toch niet?

Het is zover, we hebben weer voet op Nederlandse bodem gezet. Het voelt wat onwennig, maar ze staan er...en ja, de tijd, die heeft duidelijk in Nederland niet stilgestaan. Toch wel (gevoelsmatig) in tegenstelling tot Mali :)

Inmiddels hebben we er een paar dagen Kreta (Griekenland) opzitten en dat was goed voor ons moreel. Beetje uitrusten, genieten van de natuur, soms in de zon liggen...Laat het nu net vaak zo hard waaien dat je er verkouden van wordt. Niks lekker aan het strand liggen bruinen, brr veel te koud.

We hebben ons zeggen en schrijven 1,5 keer in het koude water gewaagd. Verder hebben we met een gehuurd scootertje en auto het eiland verkend. Vooral het persoonlijke contact met de bevolking kleurde vaak onze dag. Het (economische) leven in Griekenland is momenteel niet rooskleurig, veel kleine zelfstandigen kunnen net hun hoofd boven water houden. Of net niet, gezien de vele leegstaande pandjes.

Dat het aangename ook kon worden gecombineerd met een "werkbezoek" bleek uit ons bezoek aan de 'Lasitti hoogvlakte' (zie foto). Anco heeft hier naar hartelust staan filmen en fotograferen. Want zo'n windmolen die water pompt, dat zou perfect werken in Mali :)
Onder het genot van een Grieks kopje koffie en gedroogde druiven in honing maakten we kennis met een boertje en zijn gezin. Vrouwlief kende nog wel een handvol woorden Engels en wij...wij spraken zeker 3 woorden Grieks :) Maar met handen en voeten kom je toch een heel eind. En tijd voor een gesprek is er altijd in Griekenland, net als in Mali. Goede tussenstop dus, voordat we richting Nederland gaan!

En nu Nederland...Een hele uitdaging voor de Afrikaanse chaoot. Waar alles volgens het boekje gaat en tijd (vaak) geld is. Laten we zeggen dat de re-integratie tot nu toe niet vlekkeloos liep :)
Om maar een klein voorbeeld te noemen. Je zou je pincode maar vergeten zijn (is tenslotte een jaar niet gebruikt), terwijl je aan de kassa staat te betalen. Denk je 'm eindelijk te weten, doet je pinpas het niet meer. Waarschijnlijk beschadigd door magnetische stralen.

In een jaar tijd kan veel veranderen, vooral het verschil in straatleven valt op. Zowel Mali als Griekenland kennen een buitenleven. Je huis? Dat is puur functioneel, daar kom je slapen of schuil je wanneer het regent. Ook eten koken doe je buiten, waar "de keuken" zich bevindt. In Nederland heeft elke straatganger een doel, waar je recht op af lijkt te gaan.

Vooral het contact met de Afrikaanse kids op straat is een gemis. Kinderen zijn gemeengoed en dat merk je vooral ook op straat. Even (oog)contact, even een lolletje. Corrigeren / opvoeden op straat is ook geen probleem, het wordt als het ware van je verwacht. Ook al ben je een vreemde!

De keuzes (bijvoorbeeld in de supermarkt) overrompelen soms, vooral als deze snel gemaakt moeten worden. Gun me even de tijd wil je? Bedankt! Het zal wel goed komen - met de tijd - denk ik...We zullen zien, ik houd jullie op de hoogte :)

Bye bye Burkina

Vorig weekend bevonden we ons in Bobo (Burkina Faso) en omstreken. Om daar de laatste klussen af te ronden voor vertrek. Het werd een weekend om niet snel te vergeten. Met onverwachte dingen (hoe kan het ook anders?) en onverwacht bezoek. Een korte compilatie van de werkreis.

Op donderdag vertrokken we met 4 personen: onszelf en twee Afrikaanse collega's. De één is een jonge gast die sinds enkele maanden bij Anco stage loopt. De ander een technicus die meer over solar (het doel van onze reis) wilde leren. So far, so good...

Bij de grens werd het ons al even moeilijk gemaakt, omdat we aardig wat waardevolle spullen zichtbaar in en op de auto hadden liggen. Na enige tijd praten liet de douane ons toch door. "We werken tenslotte ook voor hun kinderen, de toekomst van de land". Die doet het over het algemeen goed... :)

Via de grens snel doorrijden naar Dedougou, een lagere school. Daar een lange, dikke, zware, koperen kabel van het dak gehaald en netjes opgeborgen. Deze dient om een verbinding te leggen tussen de energiebron en een computerlokaal met 30 pc's op 180 meter afstand. Een klus die we niet meer zelf gaan klaren, maar die de leraren daar dienen op te pakken.

Pondou avonturen
Diezelfde avond nog in het donker richting de bijbelschool in Pondou. Geen pretje, rijden in het donker. Dat doen we dan ook alleen maar als het echt niet anders kan. Het is zo donker dat je geen hand voor ogen ziet. Voeg daar de ezelskarren en fietsers zonder licht aan toe en de tegenliggers die alleen stand "verblindend licht" kennen en het plaatje is compleet.

In Pondou een rusteloze nacht gehad. Het was binnen veel te warm en buiten werden we door de wind en regen geplaagd. Zeggen en schrijven misschien 3 à 4 uur geslapen die nacht. Niet genoeg voor slaapliefhebbers van het eerste uur.

Volgende dag (vrijdag) vroeg uit de veren - Anco althans - om het werk zoveel mogelijk af te ronden. Op Pondou's grote terrein werden in mum van tijd 12 batterijen + 6 zonnepanelen geinstalleerd. De controllers lieten op zich wachten, omdat we die in de haast in Koutiala hadden laten liggen. Een vriend van ons (de onverwachte bezoeker) zou die per bus naar Bobo komen brengen. Dan zouden we het werk maandag af komen maken. So far, nog steeds so good :)

Werk voor die dag afgerond, terwijl ik de kinderen bezighield. Was overigens niet veel meer voor nodig dan een fotocamera (zie foto) :)

Vol goede moed naar het busstation om onze vriend op te halen. Nog niet wetende wat er boven ons hoofd hing. De vriend was netjes aangekomen, maar zonder... inverters. De mobiele brigade had de bus onderste boven gekeerd en de inverters ingenomen. Ondanks een pleidooi van onze vriend en buschauffeur geloofde ze niet dat hij (als Afrikaan) in het bezit kon zijn van zulke dure apparaten. Achterlaten dus en hij verder.

Hij had ons geprobeerd te bellen, maar wij zaten in de brousse, geen bereik. Vriend in de auto en op naar de mobiele brigade post zo'n 50 km buiten Bobo, helaas weer in het donker! Daar aangekomen praatten we voor dovemansoren. De "baas" aldaar bedroog ons waar we zelf bij stonden. Hij dacht er ook niet aan om de hoogste baas te bellen op dit tijdstip (het was inmiddels een uur of 8)... die werkte alleen op kantooruren en was net terug van een reis. Bovendien, de doos was al naar de grenspost, wat niet waar bleek te zijn omdat onze vriend hem kon aanwijzen.

Even later stopt er een busje die alle dozen inlaadt. Wacht even, dacht Anco, daar gaan we achteraan. Anders weet je nooit in wiens handen het pakket beland. Wij dus met z'n alleen weer de auto in en achter het busje aan, naar de "echte post" zo'n 20 km verderop. Iedereen werd er stil van, ook door moeheid en gebrek aan een fatsoenlijke avondmaaltijd :)

Ook bij de volgende post konden we praten als Brugman, maar kregen we de doos niet mee. Officieel was het pakket nu van de douane en moesten wij maar bewijzen dat het apparatuur echt van ons was. Ze hadden daar tenslotte een heel magazijn vol met spullen die zogenaamd "gedoneerd" waren. Van dat argument raakte hij niet onder indruk. Wel nam hij de moeite zijn chef even op te bellen. Maar nee, morgen terugkomen met de originele bon, dan wilde hij wel verder praten. Maar een belofte wilde ze geen van allen doen.

In het donker dus weer terug naar Bobo en daar nog even snel een broodje hamburger verorberd. Het was inmiddels al half 12! Uitgeput in bed!

Jacht op doos
Inmiddels hadden we vrijdagavond per e-mail een scan van de originele bon ontvangen. Dat zou de douane uiteindelijk moeten overtuigen, hoopten we :) Eerst een ochtend werken op de Maranatha school. Daar hebben de mannen fyber optics neergelegd en een voltage regelaar geïnstalleerd voor de hele school. Ook hier hebben ze een goed werkend computerlokaal.

De regelaar was hard nodig, omdat de spanning kan variëren tussen de 170 en 260 Volt. Zo erg, dat zelfs de lampen er van springen!

Na de klus snel een lunch en met z'n allen weer op weg naar de douane. Dit keer namen we al onze spullen mee, omdat de kans erin zat dat we onze inverters niet meer terug zagen. Als dat de uitkomst was, zouden we doorgaan naar Mali. Het had dan geen zin om terug te keren naar Pondou.

Terwijl Anco met de chef praatte, keken wij van een afstand in de auto toe. Het gesprek in de auto ging over heel andere zaken (slangen, spinnen en ander ongedierte) dan erbuiten. Het was toch wel een beetje een ontlading van de opgebouwde spanning de afgelopen dagen. Ook maakte ik opmerkingen als "ze gaan samen naar binnen, maar de doos staat nog buiten"; "Anco ondertekent iets" etc, waaruit onze Afrikaanse vrienden dan weer dingen kunnen opmaken. Al met al, na ongeveer een half uur, kwam Anco met doos en al onze kant op. Zonder te betalen!! Opeens brak er weer een zonnetje uit op de achterbank. Een pak van ieders hart.

De ontlading
Eenmaal terug in Bobo reden we eerst naar een supermarkt...eerst maar eens fatsoenlijk boodschappen voor de overige dagen doen. Nu we de doos hadden, zouden we de zondag vrij nemen en maandag het werk op Pondou afmaken.

De avond gingen we uit eten bij de Katholieken om de 'overwinning' te vieren. Dat beloofde een gezellige avond te worden. Des te meer omdat één van de jongens nog nooit voet in een "sjiek restaurant" had gezet. Tot hilariteit van ons allen bestelde hij uiteindelijk een sorbet als zijn hoofdmaaltijd :)

Ook Anco's helper zette de toon van de avond. Hij at letterlijk alles van iedereen op. Zo'n kans kreeg hij tenslotte niet snel weer.

Op maandag konden we eindelijk het werk afmaken en kregen de controllers hun plaats. Ook twee inverters werden geinstalleerd, om enkele computers van goede spanning te voorzien.
Met een blij en vol hart gingen we weer terug naar Koutiala. De reis had ons allen duidelijk dichter bij elkaar gebracht :)