Vreugde alom!

Gisteren kreeg ik te lezen dat Aisha's vader tot geloof is gekomen...Overbodig te zeggen dat er vreugde alom was in het Koutiala ziekenhuis...Maar niet alleen daar, ook in het Huis hierboven!

Nog zes te gaan!

Zes weken wel te verstaan...en niet dat we aan het aftellen zijn overigens ;) De tijd vliegt en de dagen worden warmer en warmer. Het is nu gemiddeld 40-45 graden in de zon. We maken elke dag dan ook wel even tijd om een frisse duik te nemen.

De video over zwangere vrouwen "titel: Dank God, ik ben zwanger!" is zo goed als af. Nog een DVD-cover maken en dan kan de DVD de verkoop in. Dit project was van begin tot eind een uitdaging, maar ik heb er (met plezier) veel van geleerd.

De titel is ook bedoeld om de Malinese vrouwen uit de dagen. Te vaak nog wordt een zwangerschap namelijk als "ziekte" gezien. Je moet bedenken dat het gemiddelde aantal kinderen in Mali rond de 7.4 ligt. We willen dan ook met deze film benadrukken dat kinderen een geschenk van God zijn. Dat het een eer is om voor zo'n kostbaar leven te mogen zorgen.

Samen met een vriendin hebben we nagedacht over de toekomst van het videowerk en zij heeft wat dat betreft "wilde plannen"...Tot nu toe heb ik de wat "veilige" onderwerpen gekozen om een video van te maken. Op die manier kon ik het videowerk onder de knie krijgen en dienden we ook een grote vrouwelijke doelgroep, die nog te weinig weten over algehele gezondheid.

Onderwerpen die zij graag verfilmd zou zien zijn bijvoorbeeld: vrouwenbesnijdenis, en de kinderen die door familie worden "apart gezet" (lees: weggegeven) aan de Koranschool. Onderwerpen die diep doorwerken in de Malinese maatschappij. Onderwerpen waar vaak niet openlijk over gesproken wordt.

We zullen zien (en bidden) wat de toekomst wat dat betreft te brengen heeft. Eerst maar eens op verlof naar Nederland, waar we meer de tijd zullen hebben om onze tijd te evalueren en vooruit te blikken op de toekomst.

Ik hoop in die tijd ook meer te leren van een persoonlijke videocoach. Zij wil me graag de kneepjes van het maken van documentaires bij gaan brengen. Ik zie ernaar uit, want die kennis zal in de toekomst goed bruikbaar zijn.

Lekker op de trekker!
Anco is gisteren teruggekomen van een lange reis (zo'n 18 uur) trekker rijden. Hij en enkele Malinezen hebben deze van Bamako naar Koutiala gereden: een waar avontuur! De trekker is inmiddels verkocht aan een groep christenen die meer en meer tuinen willen gaan bewerken.

Helemaal tijdens het hete seizoen (mrt - juni) zullen er meer en meer voedseltekorten zijn. De laatste oogst dateert alweer van oktober en de voedselreserves raken langzamerhand op. Ook op de bijbelschool Bethel hebben we vandaag een zak rijst gebracht, omdat gezinnen niet genoeg te eten hebben.

Des te belangrijker is dan ook het tuinen (groen) project op de bijbelschool waar Anco momenteel druk mee is. Dat zal in de toekomst meer zelfverbouwd voedsel moeten opleveren. Waardoor de leerlingen en gezinnen gezond kunnen eten en met gevulde magen in de klas kunnen zitten, het hele jaar rond.

Rennende Aisha (vervolg)

Vanochtend kreeg ik een onverwachte "treat" (weet zo snel geen Nederlands woord hiervoor ;) Ik mocht een fotograaf assisteren in het schieten van videobeelden met zijn super-de-luxe fotocamera. Het was echt met één woord geweldig! Wat voor mogelijkheden je niet hebt wanneer je over goed materiaal beschikt!

Ik heb overigens niets te klagen hoor op dat vlak, maar het water liep me toch even in de mond...
Deze jonge man is momenteel in Koutiala met een groep mannen van verschillende kerken. Deze mannen hebben visie voor Mali en komen kijken, maar ook luisteren, naar wat we hier zoal doen.

Aan de fotograaf / cineast de vraag om zoveel mogelijk zaken op de rol te zetten. En dat hebben we vanochtend gedaan! Wauw, zoals ik al zei: ik ben onder de indruk!!


Tijdens onze zoektocht naar mooie plaatjes kwamen we ook Aisha weer tegen (zie de blog van 21 febr. jl)...Haar vader en zusje zaten te wachten op het zien van een dokter. Aisha en haar zusje zaten alletwee met een grote, gele lollie in de hand.

We probeerden haar aan het lachen te maken tijdens de opname, maar een lach kon er niet direct van af. Toen we het eindelijk een beetje voor elkaar kregen, leek het meer op een grijns dan een spontane lach. Naar het ziekenhuis gaan met papa is duidelijk serieuze business voor Aisha.

Het was geweldig om te zien hoe goed ze vooruit is gegaan in de laatste weken. Haar brandwonden waren duidelijk aan het genezen en ze ging zelfs een potje rennen richting de camera. Alleen als papa meedeed, niet met de enge dokter naast haar. En dan te bedenken dat ze ook een tijd kende waarin ze niet meer kon lopen vanwege haar wonden.

De interactie tussen vader en dochter is ook bijzonder. Het gebeurd niet vaak dat een vader zo begaan is met de gezondheid van zijn kind. Hij laat Aisha - elke keer dat ze naar het ziekenhuis moet - iemand uitkiezen (van de vier broers en zussen) die haar mag vergezellen die dag. Het was een genot om te zien hoe pa en dochter opfleuren wanneer ze in elkaars buurt zijn.

The funny look

Vanochtend vroeg ik Moussa - onze interieurverzorger slash kok - om weer eens iets geks te doen. Op zulke momenten zou ik wel een gedachtenwolkje boven zijn hoofd willen zien ;)

Bij het bekijken van de originele "video footage" (bestaat er hier een goed Nederlands woord voor?) vond ik dat twee theedrinkende mannen niet genoeg geluid maakten. Hier in Mali mag je namelijk slurpen terwijl je thee drinkt. Het schuim van de thee zet je hiertoe aan aldus de Malinezen. Klinkt goed niet? Het land waar je mag slurpen slash boeren, zonder dat het onbeschaafd is.

Mijn vraag aan hem was dus om een zogenaamd foley effect op te nemen. In films worden bepaalde geluiden - zoals het dichtslaan van een deur, voetstappen in een steeg, etc - namelijk ook apart opgenomen om het effect te versterken. Een man genaamd Foley (1950) werd bekend om zijn geavanceerde sound technieken in die tijd.

Zo gezegd, zo gedaan. Hij al grijnzend (funny look) naar buiten om voor de camera thee te slurpen. Al gauw kwamen zijn vrienden / collega's langs en gaven ook een funny look. Zo erg zelfs dat Moussa het maar even uit ging leggen.

Laat er nu een collega zoveel geluid maken dat we moesten wachten tot hij de trap op was gelopen, de sleutel in het slot had gedaan en de deur geopend...Ik zag hem denken: op wie wachten jullie nou? Laat mijn externe mic nu gevoelig zijn voor deze ongewenste bijgeluiden...

Zomaar een willekeurig moment op een maandagochtend in Mali...