Gisteren zijn we teruggekomen van een lang weekend Dogon! Onverwachts wel te verstaan ;-) We werden als gids gevraagd om mee te gaan, door drie Nederlandse meiden.
Lang over deze vraag hoefden we niet na te denken. De inpakweken in Nederland hadden ons niet echt vakantie / rust verschaft. Op deze manier konden we dus én zelf "vakantie" vieren én deze meiden van dienst zijn.
De tocht werd een tocht om niet snel meer te vergeten. Zowel voor ons als de lokale bevolking! (Foto's volgen later)...Enkele hoogtepunten van de trip!
Laat ik beginnen met te zeggen dat we nog niet eerder het Dogongebied zo groen hebben gezien. Het is bijzonder te zien wat voldoende regen met een droog en dor land als Mali doet!
Waterval
Als gevolg van de vele regen kwamen we dan ook op onze eerste tocht langs een grote waterval. Reden om even verkoeling te zoeken. Anco heeft er zelfs even heerlijk (alhoewel) onder gestaan. Een gedenksteen is meegegaan in onze rugzakken ;-)
Door bergen en dalen
Bestond dag 1 nog voor een groot deel uit reizen (met de auto), dag 2 moesten we er toch echt aan geloven. Je moet je voorstellen dat de dorpjes die je bezoekt vaak hoog in de bergen liggen, waardoor je je soms meer berggeit dan mens voelt. De spierpijn na deze dag was dan ook niet mis. En de gids? Geen greintje pijn en hij liep nog wel op slippers!!
Hoogtepunt van dag 2 was wel het bidden voor de dorpsgek. We kwamen op een gegeven moment langs een dorpje waar een man geketend in de hete zon lag. Even schoot het beeld van de Barmhartige Samaritaan door ons hoofd. We konden hem dan ook niet zo laten liggen. Na overleg met de gids, baden we voor hem en gaven hem water. Hijzelf mijmerde dank jullie wel, evenals de dorpsgenoten.
Waterspelen
Alle nachten sliepen we op de daken van de dogon huisjes, met uitzondering van één nacht. Toen goot het zo, dat we uit voorzorg binnen werden neergelegd. Met alle gevolgen van dien.
Onze tocht liep letterlijk in het water, omdat onze Toyota (4x4!) in de modder wegzakte. Al gauw liep het hele dorp uit en vormden zich een groepje bereidwillige Afrikanen - van erg jong tot oud. Op de knieën in de modder om de banden uit te graven, wat stenen, hout en brute kracht bracht onze auto uiteindelijk na ruim 1,5 uur weer op het droge.
In de tussentijd zaten we echter niet stil. De meiden besloten met de kids wat waterspelen te doen. Lummelen, Jan Huige in de ton en onder luid gejuich kinderen heen en weer slingeren, om vervolgens in het water te gooien. Prachtig vonden ze het allemaal, inclusief de ouderen die langs de kant stonden. Op den duur waren we zelf ook kleddernat. En onze kleren, die droogden wel weer in de zon...
Het grootste avontuur
Door de regenval konden we niet op de geplande dag weer uit het Dogongebied vertrekken. De smalle rivier van de dag ervoor was in no time drie keer zo breed geworden. En enkele keren diep...Tijd voor bezinning.
We besloten om nog enkele uren op de plek te blijven waar we waren. In de hoop dat het waterpeil laag genoeg zou zakken om doorgang te bieden voor de auto. Aan het einde van de middag was het dan zo ver. Al zou het er nog om spannen of de auto niet vol zou lopen.
Alle bagage op de achterbank (ligt een stuk hoger), waardevolle spullen in het voorvakje en iedereen uit de auto behalve Anco als bestuurder. Hij had ook nog wat omstanders opgetrommeld die de auto wel een stuk op weg wilden duwen.
Dit bleek achteraf niet onnodig te zijn geweest. De auto "dook" op een gegeven moment in het water, waarna hij weer als het ware bovenkwam. De motorkap stond letterlijk onder water, maar binnenin was niets nat geworden. Onder luid geklap + gejuich kwam Anco aan de overkant aan.
De vier vrouwen bleven achter op de kant, om vervolgens in wikkelrok over te zwemmen ;-) Je had de gezichten van de bevolking moeten zien! Vol verbazing ook dat we konden zwemmen...Eén van de mannen stelde voor ons voor 1,5 euro op de nek naar de overkant te dragen. Maar deze zwemtocht lieten we ons niet ontglippen.
Na een sportieve "jel" gingen we te water. Een groepje mannen - dezelfde van de auto - vergezelden ons gratis...We waanden ons even enkele strandwachten in de serie Baywatch ... Geweldig was het, een ervaring om niet te vergeten!
Uniek
Deze tocht was dan ook uniek in zijn soort. Niet alleen vanwege de avonturen, maar ook vanwege de gezelligheid afgewisseld met serieuze gesprekken binnen de groep. En de gids? "Die zei dat de dorpelingen ons niet snel zouden vergeten. We waren een zeldzame groep, waar ook hij veel van leerde!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten