Lekker Hollands

We zijn inmiddels alweer bijna twee weken in Nederland en dus weer aardig gewend ;-) Lekker Hollands eten, gewoon lekker Hollands meepraten over het (slechte) weer, lekker Hollands schelden wanneer je weer eens aansluit in een lange file, etc...

Lekker Hollands kamperen (nou ja, in een caravan dan) staat bij Ewien op het programma deze week. Net als vorig jaar een weekje er tussen uit, een naar de spreker gekozen programma. Het bevalt goed, al zou de zon wat meer mogen schijnen ;-)

Anco klust er op de boerderij vrolijk op los en houdt zich bezig met de meer serieuze kant van ons bezoek aan Nederland. De eerste weken waren weken waarin vruchtbare gesprekken hebben plaatsgevonden. Bedrijven – in de zonne energie – vonden onze projecten meer dan interessant. En wilde daarbij niet alleen de prijs laten zakken, maar ook hun nek wat verder uitsteken. Ik was met name blij voor Anco. Zijn hart gaat daar toch altijd weer wat sneller van kloppen.

Ewien neemt niet alleen maar vakantie – wees niet bang ;-), maar is ook haar volgend video project aan het uitwerken. Leuke bijkomstigheid daarbij is dat ze volgende week een dagje mee gaat lopen met een cameraman die dezelfde videocamera als het Maliveld op de kop heeft getikt. Het belooft niet alleen een gezellige, maar vooral leerzame dag te worden!

De afgelopen weken kregen we meerdere keren de vraag wat er nu zoal in die twee containers gaat. De container voor Guinee wordt eigenlijk zo'n beetje gevuld met zaken voor het ziekenhuis. Anco vult hem, maar houdt zich wat afzijdig van wat er zoal in zou moeten komen.

De container van Mali kan – zoals voorheen – worden “afgevuld” met computers, muziekinstrumenten, kantoormaterialen en alles wat we denken dat handig kan zijn in Mali.

Mocht u / jij iets hebben wat u / ji j weg wilt doen, denkend dat kan wellicht handig zijn voor Mali...Bel of schrijf ons dan en we zullen eerlijk zeggen of we denken er iets aan te hebben.

Bij voorbaat dank, een hartelijke groet vanaf de Betteld!

Brrr Holland

Het is alweer bijna een week geleden dat we voet op Nederlandse bodem zette. De tijd vliegt!

De eerste week was een week van: lekker eten (erg belangrijk ;-), veel regen, acclimatiseren, en weerzien.

De oude Peugeot - waarin we altijd mochten rijden tijdens een verlof - bleek het toch af te hebben laten weten. Geen wielen dachten we...maar Anco dacht daarover anders.

Hij trok de stoute schoenen aan en ging een praatje houden met de christelijke garagehouder, waar de familie al jaren komt. Of we voor deze zes weken in Nederland geen oude auto mochten lenen / huren. Tot onze verbazing - meer dan vreugde die kwam later pas - reageerde hij hierop positief.

Sinds een dag of twee rijden we dan ook onze eigen, geleende auto. En wat voor één. In ieder geval één die op slot kan, grapten we al ;-) En waarin we - indien nodig - met meer dan twee personen de weg op kunnen. Wat wil je nog meer?

Dankbaarheid loopt dan ook als rode draad door onze eerste week in NL heen. Een eigen plekje, een goede auto en weerzien met familie en vrienden.

Morgen trekken we er alweer op uit, om een presentatie te geven bij SMA, een Duits bedrijf dat inverteurs produceert. Anco is hier vorig jaar op cursus geweest en men heeft hem gevraagd nog eens een praatje te komen houden.

Ze bieden de inverteurs - bestemd voor het ziekenhuis in Guinée - al voor een meer dan schappelijke prijs aan. Maar wellicht willen ze er ook nog een "charity" project van maken, wat dan eventueel nog de nodige sponsoring op kan leveren voor het ziekenhuis.

Voor deze twee dagen Duitsland hebben we ook weer erg makkelijk - via een kerk - een slaapplek kunnen bemachtigen. Ook de omgeving is prachtig, dus een lange wandeling zit er ook nog wel in.

Land in oorlog?!

Nog twee dagen en dan stappen we in de auto richting Bamako. We gaan wat vroeger die kant op, omdat een arts zaterdagavond op het vliegtuig moet worden gezet. Voor ons wel lekker, want dan kunnen we nog even de laatste zaken in Bamako regelen en genieten van onze oude gemeente!

Vorige week kregen we een telefoontje uit Nederland, van een NCRV Netwerk medewerker. Hij wilde graag een mening hebben over een onderwerp dat men gaat (inmiddels heeft) behandelen. Mali komt de laatste tijd vooral negatief in het nieuws. Gaat het goed, dan hoor je de naam vaak niet vallen in de media.

Hij wilde namelijk weten - gezien de dood van een Brit vorige maand in het Noorden van Mali - of wij - als gewone burger - iets van de aanhoudende onrusten merken. Op deze vraag kon ik volmondig nee antwoorden, omdat we nu eenmaal 800 kilometer van Timboektoe af wonen. Meer dan een colonne op de weg zo nu en dan, maken we de onrust niet mee.

Hij kreeg echter verschillende signalen door. Mensen in de hoofdstad zien hun land als een "land in oorlog". Al hebben wij daar een ander beeld bij. Toch gaan mijn ogen wel meer en meer open voor oorlog, maar dan in de geestelijke zin van het woord.

Afgelopen maand werd ook een vader in een van de gesloten buurlanden van Mali gedood. Hij gaf daar computerlessen en getuigde - indien mogelijk - van zijn geloof. Dat heeft hem het leven gekost, hij laat een vrouw en vier kinderen achter.

Met onze verse boekenclub - een club van 6 vrouwen - hebben we het boek "Waking the dead", John Elderedge gelezen. Een boek wat naadloos op geestelijke oorlog aansluit. Iets waarvoor we de ogen niet meer kunnen sluiten, waar we ook zijn.

Zijn hoofdpunten in het boek zijn: niets is zoals het lijkt, we zijn verwikkeld in een (geestelijke) oorlog en je hebt een belangrijke rol te spelen in het geheel. Het boek was overigens hoopgevend, voor het geval je daaraan twijfelt wanneer je zijn hoofdpunten leest ;-)

Toch gebeuren er ook heel goede dingen in het leven van alledag. Zo hoorden we gisteren dat een patientje en haar broertje tot geloof zijn gekomen in het ziekenhuis. Tijdens hun korte verblijf hadden ze duidelijk verschil gezien en na haar beslissing loopt het meisje rond met een grote glimlach op haar gezicht.