Filmen: een groot avontuur

Het filmen van de tweede gezondheidsvideo de afgelopen dagen was een groot avontuur.

Allereerst dacht ik een rustige markt om te filmen uitgekozen te hebben: niets was minder waar.
Binnen 'no time' stond er een publiek van zo'n 75 mannen, vrouwen en kinderen. En denk maar niet dat ze zich stil hielden als we dit vroegen. Hoe vaak zei je nu een film crew vlak bij je eigen huis. Het nieuws bleek zich als een lopend vuurtje te verspreiden...

Na een half uur werden ook de spelers langzaamaan "boos, ongeduldig" en stelde voor om naar een nieuwe locatie te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Alles weer inpakken, iedereen mee en naar een nieuwe locatie. Wat nu om 3 uur filmen? Het was inmiddels alweer half vijf. Flexibeliteit Ewien, zei ik tegen mezelf, flexibiliteit!

De tweede locatie was een stuk beter qua bijgeluiden die niet in de film thuis hoorden. Al was het inmiddels de tijd dat mensen op huis aangingen vanaf de markt. Sja, wie gaat er dan ook filmen op een marktdag? Juist ja, weer een wijze les geleerd.

Tussen alle weggeluiden door kregen we de eerste scene toch goed gefilmd. Af en toe brak er gelach uit binnen de groep omdat er jongetjes voorbij kwamen op een ezelskar, die knoerdhard riepen: Blanke, geef me geld / een bal / of iets dergelijks. Dat is voor ons dagelijkse praktijk, al kwam het nu even erg slecht uit als je probeert een verhaal op te nemen.

De groep bleef tot het laatst echter gemotiveerd, niemand klaagde, niemand mopperde. Ze hadden al eerder tegen me gezegd, dat ze niet hadden bedacht dat het maken van een film zo "ingewikkeld" kon zijn. Alles in stukjes knippen, een zin meer dan twee keer overnieuw, iemand die op de achtergrond door het beeld loopt, etc.

Dag twee ging al een stuk soepeler, iedereen wist inmiddels wat er kwam. Maar ook hier kregen we met wat kleine problemen te maken. Hoe krijgen we een huilend kind? Hmm, geef haar in de armen van een blanke, mij dus. Dat werkte helaas niet! De vreemde man naast onze video set dan? Nee, ook dat werkte niet. Kunnen we haar niet even knijpen vroeg ik me af? Op die vraag begon iedereen hard te lachen. Niet dus, ook geen optie!

De foto's zijn gemaakt tijdens de scene in het ziekenhuis. Zoals je ziet is onze jongste speler in zijn element. Hij wist zich goed te profileren. En bovendien kreeg hij ook nog pap toe, wat wil je nu nog meer?

Met 'enige trots' mag ik dan ook wel zeggen dat - toen het eenmaal draaide - het filmen vrij goed en soepel ging. Iedereen had / kreeg er plezier in en als groep hadden we vooraf aan groepsvorming gedaan. Neem dan wat koud drinken en een zelfgemaakte cake mee en je bent helemaal binnen ;-)

Nu nog het editen, ook dat wordt een groot avontuur! Ik voel het, al kan ik nu nog niet precies aangeven welke beren er zich op deze weg zullen bevinden...Maar dat geeft niets, dat geeft ook uiteindelijk de kick. Niet te gauw opgeven en blijven vertrouwen dat we dit niet voor onszelf doen!

p.s. Zeker weten dat ik deze twee dagen wat kilo's aan vocht ben kwijtgeraakt! ;-)