Bijzondere titel voor een weblog niet? We hebben geloof ik nog niet geschreven hoe Bantu hier in Koutiala went. Of anders gezegd: de Afrikanen aan Bantu ;-)
Met Moussa, onze hulp in huis, heeft hij geen problemen. Hij is tenslotte degene die hem dagelijks voert .... Ook de werkers op de compound raken meer en meer aan hem gewend.
Je moet alleen niet onverwachts het huis proberen in te komen, want dan laat Bantu van zich horen. De ene Afrikaan is standaard bang voor hem (hij is zo groot), terwijl er ook zijn die hem in hun hart hebben gesloten.
Mijn (naai)vriendin kwam een keer op bezoek, en voor de zekerheid laat ik hem dan in "het achterhuis", omdat niet iedereen standaard van honden houdt. Hij zit dan zielig naar binnen te gluren met van die ogen van "wat doe je me nou"?
Mijn Afrikaanse vriendin zag 'm en zei waarom ik hem niet los in huis liet. Ik proberen uit te leggen dat onze hond niet standaard vriendelijk is tegen vreemde mensen in huis. Hij moet bijvoorbeeld eerst zien (handen schudden met ons) dat het goed is. Iets met z'n verleden denken we .... opvoeding. Ja, ja, ook bij honden gaat dat op!
Maar goed, op verzoek toch losgelaten. Zij er direct op af ... oef. Je zag me even denken. Het ging goed tot ze in het Bambara zei: Hij lacht tegen me! Hmm, versta ik dit goed? Lachen, Bantu? Wat bleek nu, hij liet z'n tanden zien, een teken dat ze te snel van start ging.
Toch maar weer even naar achteren gedaan op dat moment. Ook vanochtend liet hij twee fruitdames schrikken. Ze gingen al helemaal laag zitten toen ze hem uit het huis zagen komen...En de werkers maar lachen. Echt een beetje zielig.
Dachten ze veilig te zijn buiten de poort, komt Bantu om de hoek kijken en zegt alsnog "woef"! Schrik van hun leven. Maar lief is ie wel hoor....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten