Nat hoofdkussen

Een vraag die ik meerdere keren kreeg sinds Anco's vertrek inspireerde me tot de titel van deze Weblog ;-) De vraag of ik Anco miste kwam in verschillende vormen. Van "Is je kussen al nat van de tranen?" tot "Je zit nu toch niet achter de geraniums?"....

Sja, wat zal ik zeggen. Om eerlijk te zijn is het enigszins vreemd dat hij in Mali is en ik hier. Laten we dat voorop stellen. Het was ook niet onze eerste keus om het zo te doen, maar het leek ons beiden wel de beste.

Inmiddels is Anco alweer op onze stek in Koutiala en heeft hij verschillende mensen / collega's blij gemaakt met zijn komst. Ze zaten toch wel met smart op bepaalde expertise te wachten. Ook Bantu was uiteraard meer dan blij om Anco weer te zien. Anco zei dat hij wel naar de auto bleef kijken wanneer ik nu eindelijk eens naar buiten kwam.

Vorige keren rende hij ons letterlijk ondersteboven, zo blij was hij. Ik vind zelf altijd dat we toch heel veel van honden kunnen leren. Trouw, onvoorwaardelijke liefde... Ik heb in Zuidland Jobbe - de boerderijhond - met regelmaat op bezoek. Eerst wachtte hij geduldig tot ik zei dat hij binnen mocht komen, nu springt hij gewoon onverwachts voor mijn neus.

Dinsdag vertrekt Anco naar Guinée, normaliter zou ik met hem mee gaan. De Hope Clinic heeft - zoals meerdere keren gezegd - een bijzonder plekje in ons hart. Een ziekenhuis in the middle of nowhere, waar mensen van heinde en verre naar toe komen. Een plek waar bijzondere dingen gebeuren en men met liefde voor de vele mensen, kinderen zorgt.

Als je meer wilt weten over het reilen en zeilen van deze kliniek, surf dan naar de website van de EO en bekijk de afleveringen die 'Nederland Helpt' van deze bijzondere plek hebben gemaakt.

Vanochtend in de kerk was er wel een moment van gemis. Het is toch vreemd om alleen in de kerkbanken te zitten. Vandaag reed ik niet naar onze 'vaste gemeente' in Den Haag, ik was al blij om Spijkenisse te halen door de dikke mist. Ik kon letterlijk geen hand voor ogen zien, en miste toch wel een daadkrachtige persoon als mijn man naast me ;-) En natuurlijk de gezelligheid, de momenten van overleg...

Een inmiddels opgeklaarde groet vanuit Zuidland!

Nog even Nederland

We zeggen het vaak genoeg tegen elkaar: de tijd vliegt. Helemaal wanneer je beiden je ticket vast hebt staan en je dus weet wanneer het einde van ons verlof echt nadert ;-)

Nog even dit, nog even dat...en zo vliegen de dagen om. De container is klaar en wordt deze week opgehaald. Een pak van ons hart, al moeten we leren de tocht van de container naar Mali los te laten. Hebben we al eens genoemd dat er geregeld containers letterlijk van de trein afvallen van het smalle spoor tussen Dakar en Bamako?

Toch leren we keer op keer dat het goed komt, hoe dan ook. Ik bedenk me weleens hoe engelen zo'n container (wellicht) omringen. Een mooi beeld, dat rust geeft.

Anco vliegt maandag uit ;-) Dat zal even wennen zijn. Ikzelf blijf nog 4 weken in Nederland. We weten beiden dat het de juiste beslissing is, maar het voelt raar. Alleen vliegen is ook niet echt favoriet, maar het is niet anders.

Er zijn me al heel wat slaapzolders aangeboden, dus ik zal niet vereenzamen. De beslissing hoe ik precies mijn laatste weken in Nederland in ga delen schuif ik voor me uit. Eerst Anco maar op het vliegtuig en dan zie ik wel weer verder.

Qua gezondheid gaat het echt steeds beter met me, daar ben ik dankbaar voor. In Mali zal het de kunst zijn om rustiger in mijn werk / leven te blijven en het ritme van de afgelopen tijd vast te houden. Gek eigenlijk hoe 'diep' je moet gaan soms, om tot het juiste evenwicht te komen.

Toch kijken we met dankbaarheid terug op de afgelopen maanden. Het was goed om in Nederland te zijn. We kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk vriendschappen, bemoedigingen, gebeden, kaartjes etc voor ons - maar ook voor een zendingswerk ver weg - kunnen zijn.

Houdt contact, ook als u / jij niet direct een antwoord van ons terugkrijgt.

Een hartelijke groet vanuit Zuidland!

Stoomtrein naar...

We tellen de dagen af van ons verlof...Gemengde gevoelens geeft dat, wederom afscheid nemen. Dat doe je als zendingswerker soms meer dan je lief is ;-)

Afgelopen weekend hadden we een gemeente-weekend in Zeeland. Dat was echt relaxed, gezellig en goed! Het weer - altijd weer een geliefd onderwerp - was niet altijd super, maar iedereen genoot zichtbaar.

Anco voelde zich de koning te rijk toen we met de stoomtrein naar Goes reden. Een kluitje mannen stond elke keer weer te kijken hoe een en ander technisch in elkaar stak. Ook was de gps - wandeltocht leuk voor zowel jong als oud. Menigeen liep zonder verder over de rest van de groep na te denken...juist ja zijn gps achterna ;-)

Uiteraard mocht ook zingen aan het kampvuur, met knakworst en chocomelk niet ontbreken. Al moet ik zeggen dat ik tijdens deze activiteit niet meer zo helder (van de slaap begrijp me goed) uit mijn ogen keek. Zo'n weekend is toch altijd weer intensief, ook vanwege de contacten die je legt met daaruit voortvloeiende gesprekken.

Toch ervoeren Anco en ik het als goed om dit nog "even" mee te maken voor ons vertrek naar Mali. Het trekt de banden weer even aan en je neemt meer de tijd om met elkaar te praten.

De container is inmiddels al een heel eind gevuld. Vriend DJ en Anco hebben eind vorige week echt staan puzzelen en meten om de grootste zaken - zoals trekker, zaaimachine, koelkast voor collega-zendelinge etc - van een goede plaats te voorzien. Als alles volgens plan gaat zullen de deuren woensdag in het slot vallen.

O ja, nog even voor de duidelijkheid. Anco zal ma 22 sept. weer richting Mali vertrekken. Ikzelf stel het vertrek nog een paar weekjes uit. Mijn vliegticket is dan ook nog niet geboekt...

Een regenachtige groet vanuit Zuidland!